სერგეი ესენინი
სერგეი ალექსანდრეს ძე ესენინი (რუს. Сергей Александрович Есенин)(დ. 21 სექტემბერი/3 ოქტომბერი, 1895, სოფელი კონსტანტინოვო, რიაზანის გუბერნია ― გ. 28 დეკემბერი 1925, ლენინგრადი, დაკრძალულია მოსკოვში) — რუსი პოეტი-იმაჟინისტი. აისედორა დუნკანის მეუღლე.
პოეზია
რედაქტირებავინ ვარ? რა ვარ? მხოლოდ მეოცნებე, | |
Кто я? Что я? Только лишь мечтатель, |
ციტატის წყარო: „ვინ ვარ მე, რა ვარ მე, მხოლოდ მეოცნებე“
და თუნდ იცხოვრონ ვნებით მონებმა, | |
И пусть живут рабы страстей — |
ცოცხალი დარჩება მხოლოდ პროტესტი, | |
В живом остаётся протест. |
სამოთხე და ჯოჯოხეთი რომ არ არსებულიყო, | |
Если б не было ада и рая, |
ჩვენთვის პირობითი გახდა გმირი, | |
Для нас условен стал герой, |
იცხოვრე ისე, თითქოს ახლავე უნდა მოკვდე, რადგან ეს არის საუკეთესო სწრაფვა ჭეშმარიტებისკენ. ბედნიერება ბედია უბედურისა, უბედურება ბედია ბედნიერისა. არავის სულს არ შეუძლია არ გრძნობდეს საკუთარ წამებას, ხოლო ჩემი წამება შენი მწუხარებაა, შენი მწუხარება კი ჩემი ტანჯვა. | |
Живи так, как будто сейчас должен умереть, ибо это есть лучшее стремление к Истине. Счастье — удел несчастных, несчастье — удел счастливых. Ничья душа не может не чувствовать своих страданий, а мои муки — твоя печаль, твоя печаль — мои терзанья… |
ძლიერ მიყვარს ამ ქვეყნად ის, რაც სულიერს ასისხლხორციელებს. | |
Слишком я любил на этом свете Все, что душу облекает в плоть. |
სიყვარულისგან არ თხოულობენ გირაოს. | |
От любви не требуют поруки. |
სიყვარული ზღვაში ბანავია ან უნდა იყვინთო, ან საერთოდ არ ჩახვიდე წყალში. თუ ნაპირთან იდგები მუხლებამდე წყალში, შენ მხოლოდ წვეთები შეგესხმევა და შეგცივდება. |
როგორც ხეს სცვივა ჩუმად ფოთოლი, |
დრო მიდის, დრო ცვლის სახეებს, სულ სხვა სინათლე ეფინებათ მათ. |
ტაძარს ჯვარი ჩამოხსნა კომისარმა, |
რა უაზროა ჩვენი ცხოვრება, ყველას გვარწევს როგორც აკვანში და იმის ნაცვლად, რომ ყველანი ადამიანები გამოვიდეთ, იზრდებიან მახინჯი ბრიყვები. |
უხეშთ ერგებათ სიხარული, |
ცხოვრება ტყუილია მომხიბლელი ტანჯვით. |
ბედნიერება ხელებისა და ტვინის სიმარჯვეა. |
მიყვარს პოეტები, მათ გულებში ყოველთვის ვიპოვი ჩემს მსგავსებას. |
პოეტმა უნდა იფიქროს სიკვდილზე, რათა უფრო მძაფრად იგრძნოს სიცოცხლე. |
დრო ქვასაც ფშვნის. |
მას, ვისაც უყვარდა, კვლავ ვერ შეიყვარებს, |
პირისპირ სახეს ვერ ნახავ, სახეს ნახავ მოშორებული. |
რა ცოტა გზაა განვლილი, |
