ნიკოლო პაგანინი
ნიკოლო პაგანინი (იტალ. Niccolò Paganini; დ. 27 ოქტომბერი, 1782, გენუა, იტალია — გ. 27 მაისი, 1840, ნიცა, საფრანგეთი) — იტალიელი მევიოლინე, გიტარისტი და კომპოზიტორი განთქმული ვიოლინოს ერთ სიმზე დაკვრით. მისმა 24 კაპრიზმა გავლენა იქონია ბრამსის, რახმანინოვის და ლისტის მუსიკაზე.
ციტატები
რედაქტირებაიტალიელები იმისთვის გაჩნდნენ, რომ ლაჟვარდოვან ზღვის სანაპიროზე იმღერეონ, გიტარაზე დაუკრან... იტალიაში მიწაც მღერის, ზღვაც და მცენარეც. ღარიბსა თუ მდიდარ ოჯახებში, ყველგან ყველაზე ფუფუნებით მორთულ სასახლეებშიც ერთავად მუსიკა ისმის. ხალხს პური არა აქვს მაგრამ მღერის, ხალხი უბედურია, მაგრამ მაინც მღერის... მელოდია იბადება ცეცხლში, იტალიის მიწა, ჰაერი და ცა - ეს ხომ ცეცხლია, გიზგიზა ცეცხლი... |
იმედი მრჩება, მტრებს ჩემი სიკვდილის მერე მაინც შეაწუხებთ სირცხვილის გრძნობა და თავს დამანებებენ, ასე სასტიკად რომ მისწორდებოდნენ და მყუდროებას კუბოში მაინც არ დამირღვევენ. (ინტერვიუ პაგანინისთან) |
ძლიერად უნდა განიცადო, რომ სხვასაც განაცდევინო. |
ეპიტაფია: აქ განისვენებს ნეშტი ნიკოლო პაგანინისა, რომელიც ვიოლინოს ღვთიური ჰანგებით აჟღერებდა, მთელი ევროპა უბადლო გენიით მოაჯადოვა და იტალია ახალ ბრწყინვალე გვირგვინით შეამკო |
