ჯონ მილტონი: განსხვავება გადახედვებს შორის
შიგთავსი ამოიშალა შიგთავსი დაემატა
No edit summary |
No edit summary |
||
ხაზი 17:
*იმათთან ერთად სხვა სულების დასიც მოჯარდა,<br>და რა იხილეს წინამძღოლი ქედმოუხრელი,<br>რა დაინახეს ყველაფერი არ დაკარგულა, –<br>სასოწარკვეთით თავდახრილებს, ცრემლმორეულებს,<br>თვალში იმედის ნაპერწკალი აუელვარდათ.<br>სატანას სახე შეუფაკლდა სირცხვილისაგან,<br>მაგრამ ჩვეული სიამაყით წამოიმართა<br>და გულზვიადი, ქედმაღლური უხვსიტყვაობით<br>მან გულგატეხილთ ვაჟკაცური სული შთაბერა,<br>მოხერხებულად გაუფანტა შიშის ღრუბელი<br>მერე კი ბრძანა, ბუკისა და წინწილ–საყვირის<br>საბრძოლო ხმებში მძლე ალამი ზეაღემართათ.<br> მყის გოლიათმა ქერუბიმმა აზაზიელმა<br>მედროშის საქმე, საამაყო, თავად იკისრა.<br>ძვირფასი თვლებით მოელვარე, მოოქროვილი<br>და სერაფიმთა გამარჯვების გამომხატველი<br>სამეფო დროშა გაშალა და მეტეორივით<br>სულ მაღლა, ქართა სამეფოში ააფრიალა.<br>აბჯართ ჟღარუნის მედიდურმა, მრისხანე ხმებმა,<br>შეერთებულმა ანგელოზთა მძლე ყიჟინასთან,<br>შეაზანზარა ჯოჯოხეთის ქვესკნელის თაღი<br>და შეაძრწუნა ქაოსის და ღამის სამეფო.
**გვ. 24–25
*მთელი ლაშქარი, უბადლო და ძლევამოსილი,<br>უხმოდ უჭვრეტდა შეუპოვარ მრისხანე სარდალს.<br>ისიც ამაყი, ახოვანი, სწორუპოვარი<br>აღმართულიყო მებრძოლთ შორის მაღალ კოშკივით.<br>ჯერ ელვარება სულ მთლიანად არ ჩაქრობოდა,<br>კვლავ შერჩენოდა სახე მთავარანგელოზისა,<br>თუმც რამდენადმე მის დიდებას ჩრდილი ებურა;<br>მზეც ასეთია ამოსვლის დროს, სხივმოკვეცილი,<br>როს ჰორიზონტზე გამოჩნდება, ნისლმობურული,<br>ან როცა მთვარე ეფარება დაბნელების ჟამს:<br>ქვეყნის ნახევარს მაშინ მკრთალი შუქი ანათებს<br>და მომავალი განკითხვის დღე აძრწოლებთ მეფეთ.<br>სატანაც მაშინ იმ მზეს ჰგავდა, ჩრდილი ებურა,<br>მაგრამ ყველაზე მოელვარე ის იყო მაინც.<br>სახეზე კვლავაც აჩნდა მეხის ნაიარევი<br>და ზრუნვისაგან მის ღაწვებსაც მიხდოდა ფერი.<br>მაგრამ შუბლს ქვემოთ, მამაცობის გამომხატველი<br>და დაუცხრომელ შურისგების მკაცრი ნიშანი,<br>კვლავ მრისხანებით ელვარებდნენ მისი თვალები.<br>ამ მკაცრ მზერაში იგრძნობოდა ღრმა თანაგრძნობაც<br>და სინანულიც, როს ხედავდა თანამგმობართა,<br>ან, სჯობს ასე ვთქვათ, მიმდევრებსა, ოდესღაც ნეტართ,<br>აწ კი განწირულთ სამუდამო სატანჯველისთვის;<br>მის გამო სულთა მილიონებს წარსტაცეს ზეცა<br>და მარადიულ სასუფეველს ჩამოაშორეს.<br>დიდებამჭკნარნი, მაინც მისი ერთგული დარჩნენ!<br>ასევე დგანან ზეცის ცეცხლით დალახვრულები<br>მუხები ტყეში, ან ნაძვები მთის მწვერვალებზე:<br>ძირს გადამწვარა ყველაფერი, იმათ კი მაინც<br>არ დაუხრიათ დამეხილი კენწეროები.
**გვ. 26–27
*„[...]<br>მან შეძლო მხოლოდ, ცის მეუფებ, – რომლისაც ტახტი<br>გამაგრებულა ძველთაგანვე, – ძველი სახელით,<br>გამოცდილებით, ცბიერებით, ძალის დაფარვით,<br>ვეცდუნებინეთ ბრძოლისათვის, და დაგვცა კიდეც.<br>ახლა ხომ ვიცნობთ იმის ძალას და ჩვენს ძალასაც:<br>ნუ გამოვიწვევთ კვლავ საომრად, ნურც შევშინდებით,<br>თუ ის პირველი გამოგვიწვევს. სჯობს ვიმოქმედოთ,<br>ფარულად, ჩუმად. რასაც ბრძოლით ვერ მივაღწიეთ,<br>ის მოვიპოვოთ ცბიერებით, გაიძვერობით.<br>დე, ჩვენგან მიხვდეს: მხოლოდ ღონით ძლეული მტერი,<br>ძლეული არის სანახევროდ.<br>[...]<br>ჩემი ფიქრები თქვენთან ბჭობით უნდა მომწიფდეს.<br>მორჩა მშვიდობა! ვინ იფიქრებს დამორჩილებას?<br>ომი! აწ, ომი! ან აშკარა, ანდა ფარული!“<br> თქვა ეს სატანამ. მისი სიტყვის დადასტურებად<br>უცებ იელვა მილიონმა მახვილმა ერთად<br>და ჯოჯოხეთის ჯურღმულები გააცისკროვნა;<br>სასტიკი რისხვით თვით უმაღლესს ემუქრებოდნენ,<br>ხმალს მედგრად სცემდნენ წკრიალა ფარს, და ეს ჟღარუნი,<br>როგორც საბრძოლო გამოწვევა, – ზეცას სწვდებოდა.
**გვ. 28–29
Line 31 ⟶ 39:
*ასეთი შევქმენ ყველა სული, ციურნი ძალნი –<br>დაცემულები და ბოროტზე გამარჯვებულნიც:<br>ვისაცა სურდა გამაგრება ის ზეცას დარჩა,<br>ვისაც დაცემა მოესურვა – დაეცა კიდეც.<br>თავისუფალი არჩევანი რომ არ ჰქონოდათ,<br>მაშინ ჭეშმარიტ ერთგულებას ვით მაჩვენებდნენ?<br>თუკი მონური იძულებით იმოქმედებდნენ,<br>არა სურვილით, მე შექებას ვით მივუზღვავდი?<br>ან მორჩილება ასეთი რა სიამეს მომგვრის,<br>როდესაც ნება და გონება ფუჭია, უქმი,<br>თავისუფლებას მოკლებული და განძარცული.<br>მაშინ ისინი მორჩილებენ საჭიროებას,<br>და მე რას ვაქნევ ასეთნაირ მორჩილებასა!<br>როგორც ჯერ იყო, სწორედ ისე შევქმენ ისინი;<br>ვერ გაჰკიცხავენ ამის გამო თავის შემოქმედს,<br>ვერც ბედისწერას ვერ დაგმობენ და ვერც შექმნის დღეს,<br>თითქოს მათს სურვილს განაგებდეს განგება, ბედი,<br>თითქოს წინასწარ განვჭვრიტე და ვბრძანე მე ასე:<br>ჩემი ბრძანებით კი არ აღსდგნენ – თავად აჯანყდნენ.<br>და თუმც წინასწარ ვგრძნობდი ამას, განა რითიმე<br>ხელი შევუწყვე მე მათ ამბოხს, თუნდ არ მცოდნოდა.<br>[...]<br>თვითვე განსაჯერს, არჩევანიც მათ გააკეთეს.<br>დასაბამითვე მივანიჭე თავისუფლება,<br>და ბოლომდისაც დარჩებიან თავისუფალნი,<br>თუკი თავად არ დაიდებენ მონობის ბორკილს.<br>[...]<br>პირველმგობარნი საკუთარმა ზრახვებმა დასცეს,<br>თვითვე აცთუნეს თვისი თავი, გახრწნეს და გარყვნეს.<br>ადამიანი დაეცემა მათი ცთუნებით,<br>მოტყუებული იმ პირველთა გაიძვერობით.<br>სწორედ ამიტომ მოწყალებას მიიღებს იგი,<br>ხოლო პირველნი მას ვეროდეს ეღირსებიან.
**გვ. 71–72
*[...]<br>მისი სიკეთე ჩემში მხოლოდ ბოროტს იწვევდა,<br>აღარ მინდოდა მორჩილება და ამაღლებულს,<br>მსურდა, რომ კიდევ ამეწია ერთი ნაბიჯით,<br>და ჩემს მოკეთეს, ჩემს მბრძანებელს თავმოვქცეოდი.<br>ასე ერთ დაკვრით მოვიხსნიდი ვალდებულებებს,<br>ესდენ მძიმე ტვირთს მარადიულ მორჩილებისა.<br>მე დავივიწყე, რომ ერთგულად ის მექცეოდა,<br>რომ ერთგულისთვის ერთგულება უნდა მიმეზღო.<br>[...]<br>მე უბედური! სად წავიდე, როგორ გავექცე<br>უსაზღვრო რისხვას, უსასრულო უიმედობას?<br>რა წყალს მივეცე? სადაც წავალ, ჯოჯოხეთია,<br>მე თვითონა ვარ ჯოჯოხეთი, ჩემშივე არის<br>ესოდენ ღრმა, ასე ვრცელი შიში და ძრწოლა,<br>რომ ჯოჯოხეთი, სად მე ვსუნთქავ, ზენაარსა ჰგავს.<br>ნუთუ არ არის რაიმ შვება და შეღავათი,<br>ნუთუ არ ძალმიძს სინანულით გამოვისყიდო,<br>ნუთუ მუდარით ვერ მივიღებ მე მიტევებას?!<br>ვერა! მარტოდენ მორჩილება! ო, მორჩილება. –<br>მარტო ეს სიტყვა სირცხვილით მწვავს იმათ წინაშე,<br>ვინც ჩემთან ერთად ძირს დაეცნენ, ვინც მე მოვხიბლე<br>დაპირებებით, ქადილითა და – მორჩილება,<br>ო, სასირცხვილო მორჩილება შეგვრჩა გზად ხსნისა.<br>[...]<br>მე დიადი ვარ მარტოოდენ უბედურებით<br>და ჯოჯოხეთის თაყვანება ვერ დამამშვიდებს.<br>მაგრამ აი, ვთქვათ, მივაღწიე მონანიებით<br>და მიფერებით ჩემს ადრინდელ მდგომარეობას, –<br>განა მაშინვე არ აღიძვრის მაღალი ფიქრი,<br>შმაგი სურვილი ზედგომის და ბატონობისა?!<br>არ გამჟღავნდება ყალბი სახე, მიცემულ ფიცის,<br>არ მემწვავება ფიცი ფუჭი, ბოროტეული?!<br>არ შეიძლება თანხმობა და სიამტკბილობა,<br>სად სიძულვილის ფესვებია გამჯდარი ღრმადა.<br>[...]<br>ო, მაშ, მშვიდობით, იმედო და შიშო, მშვიდობით;<br>მონანიებავ, შენც მშვიდობით! დავკარგე კარგი, –<br>ამიერიდან ჩემი კარგი – ბოროტებაა,<br>ამით სამყაროს მე გავუყოფ ზეცის მფლობელსა.<br>ალბათ მერგება ნახევარზე მეტი სამეფოდ,<br>ახალ ქვეყანას მე ვიუფლებ, მე ვისაკუთრებ<br>ადამიანი ყოველივეს გაიგებს მალე.
**გვ. 93–95
*გარდა ღმერთისა, ღირსეულად ვერვინ აფასებს<br>კარგს და დიდებულს, დასძრახავენ საუკეთესოს,<br>ანუ თავიანთ ბოროტ ზრახვას შეუფარდებენ!
**გვ. 97
*როგორც შევიტყვე, ყველაფერი მათ არ ეკუთვნით,<br>საბედისწერო ხე ყოფილა ერთი – ცოდნის ხე<br>და აუკრძალავს უფალს მათთვის იმ ხის ნაყოფი.<br>ცოდნის აკრძალვა?! საოცრება, უგუნურება!<br>რად უნდა შურდეს ღმერთს იმათთვის ცოდნის მიცემა?<br>ცოდნისთვის იგი სიკვდილით სჯის? ცოდნა – ცოდვაა?!<br>მაშ უვიცები უნდა იყვნენ, რომ უერთგულონ?!<br>ნუთუ ეს არის ჭეშმარიტი ბედნიერება?<br>ერთგულებას და მორჩილებას ამითი ნერგავს?
**გვ. 107
Line 38 ⟶ 58:
== გამოყენებული ლიტერატურა ==
* ''
| |||