ჯონ მილტონი: განსხვავება გადახედვებს შორის

შიგთავსი ამოიშალა შიგთავსი დაემატა
No edit summary
No edit summary
ხაზი 1:
'''[[w:ჯონ მილტონი|ჯონ მილტონი]]''' (John Milton) (9 დეკემბერი,1608 – 8 ნოემბერი, 1674) — ინგლისელი პოეტი და პოლიტიკოსი, ფართო მასებისათვის ცნობილია თავისი ეპიკური პოემით „დაკარგული სამოთხე“ ("Paradise Lost") .
 
[[სურათი:John_Milton.jpg|thumb|right|ჯონ მილტონი‎ ]]
 
'''[[w:ჯონ მილტონი|ჯონ მილტონი]]''' (John Milton) (9 დეკემბერი,1608 – 8 ნოემბერი, 1674) — ინგლისელი პოეტი და პოლიტიკოსი, ფართო მასებისათვის ცნობილია თავისი ეპიკური პოემით „დაკარგული სამოთხე“ ("Paradise Lost") .
 
== ციტატები ==
ხაზი 17:
 
 
[[File:Paradise_Lost_3.jpg|thumb|right|[[w:გუსტავ_დორე|გუსტავ დორე]], ''სატანა მიმართავს ჯოჯოხეთის კრებას'', 1866, „დაკარგული სამოთხის“ ილუსტრაცია]]
*იმათთან ერთად სხვა სულების დასიც მოჯარდა,<br>და რა იხილეს წინამძღოლი ქედმოუხრელი,<br>რა დაინახეს ყველაფერი არ დაკარგულა, –<br>სასოწარკვეთით თავდახრილებს, ცრემლმორეულებს,<br>თვალში იმედის ნაპერწკალი აუელვარდათ.<br>სატანას სახე შეუფაკლდა სირცხვილისაგან,<br>მაგრამ ჩვეული სიამაყით წამოიმართა<br>და გულზვიადი, ქედმაღლური უხვსიტყვაობით<br>მან გულგატეხილთ ვაჟკაცური სული შთაბერა,<br>მოხერხებულად გაუფანტა შიშის ღრუბელი<br>მერე კი ბრძანა, ბუკისა და წინწილ–საყვირის<br>საბრძოლო ხმებში მძლე ალამი ზეაღემართათ.<br> მყის გოლიათმა ქერუბიმმა აზაზიელმა<br>მედროშის საქმე, საამაყო, თავად იკისრა.<br>ძვირფასი თვლებით მოელვარე, მოოქროვილი<br>და სერაფიმთა გამარჯვების გამომხატველი<br>სამეფო დროშა გაშალა და მეტეორივით<br>სულ მაღლა, ქართა სამეფოში ააფრიალა.<br>აბჯართ ჟღარუნის მედიდურმა, მრისხანე ხმებმა,<br>შეერთებულმა ანგელოზთა მძლე ყიჟინასთან,<br>შეაზანზარა ჯოჯოხეთის ქვესკნელის თაღი<br>და შეაძრწუნა ქაოსის და ღამის სამეფო.
**გვ. 24–25
 
 
[[File:Paradise_Lost_3.jpg|thumb|right|[[w:გუსტავ_დორე|გუსტავ დორე]], ''სატანა მიმართავს ჯოჯოხეთის კრებას'', 1866, „დაკარგული სამოთხის“ ილუსტრაცია]]
*მთელი ლაშქარი, უბადლო და ძლევამოსილი,<br>უხმოდ უჭვრეტდა შეუპოვარ, მრისხანე სარდალს.<br>ისიც ამაყი, ახოვანი, სწორუპოვარი<br>აღმართულიყო მებრძოლთ შორის მაღალ კოშკივით.<br>ჯერ ელვარება სულ მთლიანად არ ჩაქრობოდა,<br>კვლავ შერჩენოდა სახე მთავარანგელოზისა,<br>თუმც რამდენადმე მის დიდებას ჩრდილი ებურა;<br>მზეც ასეთია ამოსვლის დროს, სხივმოკვეცილი,<br>როს ჰორიზონტზე გამოჩნდება, ნისლმობურული,<br>ან როცა მთვარე ეფარება დაბნელების ჟამს:<br>ქვეყნის ნახევარს მაშინ მკრთალი შუქი ანათებს<br>და მომავალი განკითხვის დღე აძრწოლებთ მეფეთ.<br>სატანაც მაშინ იმ მზეს ჰგავდა, ჩრდილი ებურა,<br>მაგრამ ყველაზე მოელვარე ის იყო მაინც.<br>სახეზე კვლავაც აჩნდა მეხის ნაიარევი<br>და ზრუნვისაგან მის ღაწვებსაც მიხდოდა ფერი.<br>მაგრამ შუბლს ქვემოთ, მამაცობის გამომხატველი<br>და დაუცხრომელ შურისგების მკაცრი ნიშანი,<br>კვლავ მრისხანებით ელვარებდნენ მისი თვალები.<br>ამ მკაცრ მზერაში იგრძნობოდა ღრმა თანაგრძნობაც<br>და სინანულიც, როს ხედავდა თანამგმობართა,<br>ან, სჯობს ასე ვთქვათ, მიმდევრებსა, ოდესღაც ნეტართ,<br>აწ კი განწირულთ სამუდამო სატანჯველისთვის;<br>მის გამო სულთა მილიონებს წარსტაცეს ზეცა<br>და მარადიულ სასუფეველს ჩამოაშორეს.<br>დიდებამჭკნარნი, მაინც მისი ერთგული დარჩნენ!<br>ასევე დგანან ზეცის ცეცხლით დალახვრულები<br>მუხები ტყეში, ან ნაძვები მთის მწვერვალებზე:<br>ძირს გადამწვარა ყველაფერი, იმათ კი მაინც<br>არ დაუხრიათ დამეხილი კენწეროები.
**გვ. 26–27
ხაზი 50:
 
 
[[File:Paradise_Lost_14.jpg|thumb|right|[[w:გუსტავ_დორე|გუსტავ დორე]], ''სატანა გაჰყურებს დედამიწას'', 1866, „დაკარგული სამოთხის“ ილუსტრაცია]]
*როგორც შევიტყვე, ყველაფერი მათ არ ეკუთვნით,<br>საბედისწერო ხე ყოფილა ერთი – ცოდნის ხე<br>და აუკრძალავს უფალს მათთვის იმ ხის ნაყოფი.<br>ცოდნის აკრძალვა?! საოცრება, უგუნურება!<br>რად უნდა შურდეს ღმერთს იმათთვის ცოდნის მიცემა?<br>ცოდნისთვის იგი სიკვდილით სჯის? ცოდნა – ცოდვაა?!<br>მაშ უვიცები უნდა იყვნენ, რომ უერთგულონ?!<br>ნუთუ ეს არის ჭეშმარიტი ბედნიერება?<br>ერთგულებას და მორჩილებას ამითი ნერგავს?
**გვ. 107
 
 
*„და არ ეძინა სატანასაც, მისი სახელი<br>ახლა ეს არის – სხვა სახელი ერქვა ზეცაში,<br>მაგრამ არავინ იხსენიებს ძველი სახელით;<br>თუკი არ ჩავთვლით უპირველეს არქანგელოზად,<br>პირველთაგანი მაინც იყო პირველთა შორის,<br>ძლევამოსილი, უფლებებით ამაღლებული,<br>მაგრამ აღვსილი მწარე შურით ღვთის ძისა მიმართ,<br>რომელიც იმ დღეს განადიდა უფალმა მამამ<br>და მირონცხებულ მბრძანებელად გამოაცხადა.<br>ამის ატანა ვეღარ შესძლო ზვიადმა სულმა,<br>დამცირებულად იგრძნო თავი და შერცხვენილად,<br>აღაგზნო მწარე ბოროტებამ და სიძულვილმა,<br>და შუაღამით ჩამოწოლილ მყუდროებაში,<br>როს ყველას ძილი და განცხრომა მოჰფინა ღამემ,<br>მან გადაწყვიტა აყრილიყო მთელი მხედრობით<br>და ურჩად, ზიზღით, ქედმაღლურად გასცლოდა ღვთის ტახტს.“
**გვ. 145
 
 
*„მუდამ მეგონა, ზეცის სულებს თავისუფლება<br>მიაჩნდათ ისე სანუკვარად, როგორც თვით ზეცა;<br>ახლა ვნახე, რომ, სიზარმაცით, უმრავლესობა<br>არჩევს მონობას და ლხინის დროს მშვიდად გალობას;<br>აი სწორედ ეს მგალობლები შენ აამხედრე.<br>უნდა შეებას აწ მონობას თავისუფლება,<br>დღესვე ვიხილავთ ვინ დასძლევს და ვინ გაიმარჯვებს!“
**გვ. 158
 
 
*ეს აზრი ერთხმად მოიწონეს: ყველას უკვირდა –<br>როგორ მოხდა, რომ თვითონვე არ მომაფიქრდაო,<br>ისე იოლი მოეჩვენათ უკვე ნაპოვნი,<br>თუმცა კი ადრე მიიჩნევდნენ შეუძლებელად.
**გვ. 168
 
 
*„ამას თუ მისწვდი, დროს დაყოფა თუ შეგიძლია,<br>რაღას დაეძებ – ზეცა ბრუნავს თუ დედამიწა.<br>სხვა ყველაფერი ჩვენმა დიდმა ხუროთმოძღვარმა<br>ძალიან ბრძნულად დაუფარა კაცს და ანგელოზს,<br>არ გაუმხილა საიდუმლო, რადგანაც იმათ,<br>ვისაც ღვთის საქმით აღტაცება მართებს მარტოდენ,<br>არ შებედონ და არ დაიწყონ ამ ღვაწლის განსჯა.“
**გვ. 203
 
 
Line 59 ⟶ 76:
 
== გამოყენებული ლიტერატურა ==
* ''ჯონ მილტონი''. დაკარგული სამოთხე. დაბრუნებული სამოთხე / თარგმ. ინგლისურიდან [[w:ვახტანგ ჭელიძე|ვახტანგ ჭელიძისა]] - თბ. „საბჭოთა საქართველო“, 1969. „დაკარგული სამოთხის“ სექციაში არსებული ყველა ციტატა აღებულია მოცემულიაღნიშნული გამოცემიდან.
 
 
მოძიებულია „https://ka.wikiquote.org/wiki/ჯონ_მილტონი“-დან