ჯონ მილტონი: განსხვავება გადახედვებს შორის
შიგთავსი ამოიშალა შიგთავსი დაემატა
No edit summary |
No edit summary |
||
ხაზი 46:
[[File:Paradise_Lost_14.jpg|thumb|right|[[w:გუსტავ_დორე|გუსტავ დორე]], ''სატანა
*გარდა ღმერთისა, ღირსეულად ვერვინ აფასებს<br>კარგს და დიდებულს, დასძრახავენ საუკეთესოს,<br>ანუ თავიანთ ბოროტ ზრახვას შეუფარდებენ!
**გვ. 97
▲[[File:Paradise_Lost_14.jpg|thumb|right|[[w:გუსტავ_დორე|გუსტავ დორე]], ''სატანა გაჰყურებს დედამიწას'', 1866, „დაკარგული სამოთხის“ ილუსტრაცია]]
*როგორც შევიტყვე, ყველაფერი მათ არ ეკუთვნით,<br>საბედისწერო ხე ყოფილა ერთი – ცოდნის ხე<br>და აუკრძალავს უფალს მათთვის იმ ხის ნაყოფი.<br>ცოდნის აკრძალვა?! საოცრება, უგუნურება!<br>რად უნდა შურდეს ღმერთს იმათთვის ცოდნის მიცემა?<br>ცოდნისთვის იგი სიკვდილით სჯის? ცოდნა – ცოდვაა?!<br>მაშ უვიცები უნდა იყვნენ, რომ უერთგულონ?!<br>ნუთუ ეს არის ჭეშმარიტი ბედნიერება?<br>ერთგულებას და მორჩილებას ამითი ნერგავს?
**გვ. 107
ხაზი 71:
*„სულერთი არის – ასე იყოს, გინდა სხვაგვარად:<br>მზე დაადგება ცეცხლოვან გზას აღმოსავლიდან,<br>თუ დედამიწა წყნარად გასწევს დასავლეთიდან<br>და მგზავრობის დროს, თავის ღერძის ირგვლივ მბრუნავი,<br>შენაც წაგიყვანს, შეუმჩნევლად, ჰაერთან ერთად;<br>დაფარულ საქმის გამოცნობით თავს ნუღარ იმტვრევ,<br>მიანდე უფალს, ზენაარსა, შენ ყველაფერი,<br>იმისი შიში გქონდეს მხოლოდ, მას მსახურებდე;<br>საცა ინებებს, იქ მიუჩენს ყველას სამყოფელს,<br>მან რაც მოგმადლა, იხარებდე იმითი მარად –<br>სამოთხითა და მშვენიერი ტურფა ევათი;<br>ცაში რა ხდება – ვერ მიწვდები, ცა მაღალია.“
**გვ. 206
*„ამას კი ვხედავ, რომ ბუნებას გადამეტებულ<br>გულმოდგინებით შეუმკია ის გარეგნულად,<br>ხოლო შინაგან სრულყოფაზე ნაკლებ უზრუნავს.<br>მე კარგად მესმის, რომ გონებით, შინაგან ნიჭით<br>ბუნებამ შექმნა იგი ჩემზე უფრო მდაბალი,<br>ხოლო მშვენებით, გარეგანით – დგას ჩემზე მაღლა.“
**გვ. 217
*„რაც უფრო მეტად დაანახვებ გონების ძალას,<br>მით უფრო მეტად ის მიგიჩნევს თვისად წინამძღვრად,<br>და გარეგნობას დაუმონებს გონებას შენსას.<br>იგი მშვენებით შემკულია შენს გასახარად<br>და აღჭურვილი ჭეშმარიტი პატიოსნებით, –<br>ძალგიძს გიყვარდეს, პატივს სცემდე მეუღლეს შენსას,<br>რომელიც შენი სიბრძნის კლებას მყისვე მიხვდება,<br>მაგრამ თუკი შენ ამ ხორციელს ურთიერთკავშირს,<br>რასაც მოჰყვება გამრავლება კაცთა მოდგმისა,<br>ყველაზე უფრო სიამედ და სიტკბოებად სთვლი,<br>ესეც გახსოვდეს, რომ მხეცებსაც, სხვა პირუტყვებსაც<br>იგივ უნარი ყველასა აქვს მინიჭებული.<br>არც იქნებოდა ეს საერთო და საზიარო,<br>მასში რომ იყოს რამე წმინდა, ამაღლებული,<br>ღირსი იმისა – კაცის სული დაიმორჩილოს.<br>რასაც კი ნახავ ცოლში მაღალს, ადამიანურს,<br>ან მიმზიდველსა და გონივრულს – ის შეიყვარე!<br>შენ სიყვარულში ჰპოვე შვება – არა ვნებაში,<br>რადგან ჭეშმარიტს სიყვარულსა ვნება არ ახლავს;<br>ფიქრებს სწმენდს ხოლმე სიყვარული, გულს აფართოვებს<br>საღ გონებაში არის იგი დაფუძნებული,<br>და თუკი ვნების წუმპეში არ ჩაიფლობი,<br>მაშინ შეიძლებ, როგორც კიბეს, აჰყვე მას მაღლა<br>და ეზიარო უნეტარეს ციურ სიყვარულს.“
**გვ. 218
*„ღიმილი მუდამ გონებიდან მომდინარეობს,<br>უცხოა იგი მხეცთათვის და სიყვარულს კვებავს,<br>სიყვარული კი მთავარია კაცთ სიცოცხლეში.“
**გვ. 229
| |||