ჯონ მილტონი: განსხვავება გადახედვებს შორის
შიგთავსი ამოიშალა შიგთავსი დაემატა
No edit summary |
No edit summary |
||
ხაზი 38:
[[File:Paradise_Lost_10.jpg|thumb|right|ჯერ ყოველადძლიერს სიტყვა თვისი არ გაეწყვიტა,<br>რომ უთვალავმა ანგელოზთა დასებმა უცებ,<br>სიხარულის და ნეტარების გამოსახატად,<br>დასცეს ყიჟინა და „ოსანას“ საამო ჰანგმა<br>ზეცა აავსო საამური ტკბილხმოვანებით]]
*
**გვ. 71–72
Line 85 ⟶ 86:
*„ღიმილი მუდამ გონებიდან მომდინარეობს,<br>უცხოა იგი მხეცთათვის და სიყვარულს კვებავს,<br>სიყვარული კი მთავარია კაცთ სიცოცხლეში.“
**გვ. 229
*„ეს სანეტარო ყოფა ჩვენი დაცული არის<br>და გარეგანი ვერ–რა ძალა ვერ შეგვაშფოთებს.<br>საშიშროება და ხიფათი ჩვენშივე ბუდობს,<br>მას სადგური აქვს ჩვენს საკუთარ ძლიერებაში,<br>და ჩვენვე თუ არ მოვისურვეთ – ვერას გვავნებენ.“
**გვ. 232
*გველი პირველად დაიკლაკნა, გვერდზე გაცურდა,<br>იმ კაცის მსგავსად, რომელსაც სურს სადმე შევიდეს,<br>მაგრამ ვერ ბედავს, ერიდება მოცდენა სხვისი.
**გვ. 238
*„აბა შემხედე, მე ვიგემე ამ ხის ნაყოფი,<br>და მაინც ვცოცხლობ, სრულყოფილიც შევიქენ უფრო,<br>მხოლოდ იმიტომ, რომ ავმაღლდი, არ მოვერიდე<br>ავცილებოდი ბედისწერით დადებულ საზღვრებს.<br>[...]<br>რად აგიკრძალათ ეს ნაყოფი? მხოლოდ იმიტომ,<br>რომ გიყოლიოთ უვიცებად, მდაბიოებად<br>და მორჩილებდეთ, რიდით, თრთოლვით მას თაყვანს სცემდეთ?!“
**გვ. 244
*„თვით ღმერთიც, ვინაც აგვიკრძალა შენი ნაყოფი,<br>ჩვენთან არ მალავს ქებას შენსას, მუდამ გიწოდებს<br>ხეს ცნობადისას, ბოროტისა და კეთილისა.<br>გვიკრძალავს, მაგრამ ამ აკრძალვით უფრო მაღლდები,<br>რადგან შენ ძალგიძს შეგვასწავლო კეთილის ფასი,<br>რომელსაც ჩვენ ვართ მოკლებული დასაბამითვე:<br>არ შეიძლება შეუცნობლად კეთილი გქონდეს;<br>კიდეც რომ გქონდეს ეს სიკეთე და არ იცოდე,<br>რომ შენ გაქვს იგი, სულერთია, თუნდ არ გქონოდეს!“
**გვ. 246
*„მზად ვარ სასჯელიც შენთან ერთად გავინაწილო:<br>თუ სიკვდილია შენი ხვედრი, იგივ სიკვდილი<br>სიცოცხლესავით სანატრელი გახდება ჩემთვის.“
**გვ. 253
*ასეთი ბედი ელის ყველას, ვინც მეტისმეტად<br>ქალს მიენდობა და მიუშვებს თავის ნებაზე:<br>თუ დაიჟინა, ვეღარაფრით დააშლევინებ.<br>ვთქვათ, მიუშვი და შეეყარა რაიმე სნებას,<br>შენვე გაგკიცხავს – რად დამითმე, რად გამიშვიო...
**გვ. 260
*სახებამ ღვთისამ ეს უბრძანა პასუხად ადამს:<br>„ნუთუ ეს ქალი დაისახე დიდებულ ღმერთად?<br>ღმერთს აღარ უსმენ – ქალს უსიტყვოდ ემორჩილები!<br>ხომ არ გეგონა, შენს წინამძღვრად შექმნილი იგი?<br>იქნებ მოთავედ, ან შენს ტოლად წარმოიდგინე!<br>მაშ როგორ დასთმე ღირსება და ძალაუფლება,<br>ვაჟკაცის ნება ქალს რარიგად დაუმორჩილე?<br>იგი მე შენგან და შენთვისვე შევქმენი მხოლოდ,<br>და, რა თქმა უნდა, მასზე მაღლა შენ უნდა იდგე,<br>შენა ხარ უფრო ღირსეული და სრულყოფილი.<br>მართალი არის, ის შევამკე სრული მშვენებით,<br>რათა აღეძრა შენი ტრფობა და სიყვარული,<br>არა მონური მორჩილება! იმას მივმადლე<br>ისეთი ნიჭი, რაც წინამძღოლს მოითხოვს მუდამ,<br>მბრძანებლობა და უფროსობა მას არ შეჰფერის,<br>ეს შენ შეგფერის, შენი იყო ხელისუფლება,<br>რომ საკუთარი თავის ფასი არ დაგვიწყნოდა.“
**გვ. 267
*„ჩემს შემცვლელებად გგზავნით თქვენ ორს დედამიწაზე,<br>გაძლევთ უფლებას განუსაზღვრელს, განიჭებთ ძალას<br>შეუდარებელს, დაუძლეველს – ჩემივე ძალას.<br>თქვენს შეერთებულ ძალაზეა დამყარებული<br>ჩემი მეფობა ახალშექმნილ დედამიწაზე,<br>რომელიც ცოდვის მეოხებით სიკვდილს ვუბოძე.“
**გვ. 275
*[...] ცოდვის ასულმა<br>უთანხმოებამ პირუტყვებში დასთესა მტრობა<br>და მათ აგება სულ პირველად მწარე სიკვდილი.
**გვ. 285
*დამარცხებულნიც და ომის დროს მონებადქმნილნიც,<br>რა დაჰკარგავენ ამ ბრძოლაში თავისუფლებას,<br>სათნოებასა და ღვთის შიშსაც მოიშორებენ,<br>და რაკი ომში ვერ ეღირსნენ უფლისგან შველას,<br>უწმაწურ ლანძღვას მოჰყვებიან, გაუცივდებათ<br>მოჩვენებითი სათნოების ცრუ მგზნებარება,<br>იმაზე ფიქრსღა დაიწყებენ, რაც შეიძლება,<br>რამდენადაც კი დამპყრობელნი მისცემენ ნებას,<br>ცხოვრების დღენი უზრუნველად მათ გაატარონ;<br>მიწაც ჯერ კიდევ სუყველაფერს უხვად წარმოქმნის,<br>რომ გამოსცადოს თავდაჭერა ადამიანთა.
**გვ. 328–329
*ამიერიდან, მიწისკენ რომ გაგზავნის ღრუბლებს,<br>იმავ ღრუბლებში ცისარტყელას ჩასვამს მაშინვე,<br>ნიშნად იმისა, რომ გვახსოვდეს აღთქმა დიადი.<br>დღეს ღამე მოსდევს; მკა მოჰყვება უმალვე თესვას;<br>მცხუნვარე ზაფხულს სუსხიანი ზამთარი შეცვლის...<br>და ასე მუდამ, თავის რიგით ივლის ყოველი,<br>ვიდრემდე ცეცხლი მთლად გასწმენდდეს ქვეყნიერებას.<br>კვლავ შეიქმნება ახალი ცა და დედამიწა,<br>სადაც სიმართლე საბოლოოდ დაისადგურებს.“
**გვ. 332
| |||