ჯონ მილტონი: განსხვავება გადახედვებს შორის
შიგთავსი ამოიშალა შიგთავსი დაემატა
No edit summary |
No edit summary |
||
ხაზი 12:
=== დაკარგული სამოთხე ===
*ომი წავაგეთ? რაა მერე, ამითი მაინც<br>არ დაკარგულა ყველაფერი, რადგან კვლავ შეგვრჩა<br>უდრეკი ნება და წყურვილი შურისგებისა,<br>დაუშრეტელი სიძულვილი და მამაცობა;<br>არ ვართ ჩვეულნი დათმობასა და მორჩილებას!
Line 43 ⟶ 44:
*„[...]<br>მისი სიკეთე ჩემში მხოლოდ ბოროტს იწვევდა,<br>აღარ მინდოდა მორჩილება და ამაღლებულს,<br>მსურდა, რომ კიდევ ამეწია ერთი ნაბიჯით,<br>და ჩემს მოკეთეს, ჩემს მბრძანებელს თავმოვქცეოდი.<br>ასე ერთ დაკვრით მოვიხსნიდი ვალდებულებებს,<br>ესდენ მძიმე ტვირთს მარადიულ მორჩილებისა.<br>მე დავივიწყე, რომ ერთგულად ის მექცეოდა,<br>რომ ერთგულისთვის ერთგულება უნდა მიმეზღო.<br>[...]<br>მე უბედური! სად წავიდე, როგორ გავექცე<br>უსაზღვრო რისხვას, უსასრულო უიმედობას?<br>რა წყალს მივეცე? სადაც წავალ, ჯოჯოხეთია,<br>მე თვითონა ვარ ჯოჯოხეთი, ჩემშივე არის<br>ესოდენ ღრმა, ასე ვრცელი შიში და ძრწოლა,<br>რომ ჯოჯოხეთი, სად მე ვსუნთქავ, ზენაარსა ჰგავს.<br>ნუთუ არ არის რაიმ შვება და შეღავათი,<br>ნუთუ არ ძალმიძს სინანულით გამოვისყიდო,<br>ნუთუ მუდარით ვერ მივიღებ მე მიტევებას?!<br>ვერა! მარტოდენ მორჩილება! ო, მორჩილება. –<br>მარტო ეს სიტყვა სირცხვილით მწვავს იმათ წინაშე,<br>ვინც ჩემთან ერთად ძირს დაეცნენ, ვინც მე მოვხიბლე<br>დაპირებებით, ქადილითა და – მორჩილება,<br>ო, სასირცხვილო მორჩილება შეგვრჩა გზად ხსნისა.<br>[...]<br>მე დიადი ვარ მარტოოდენ უბედურებით<br>და ჯოჯოხეთის თაყვანება ვერ დამამშვიდებს.<br>მაგრამ აი, ვთქვათ, მივაღწიე მონანიებით<br>და მიფერებით ჩემს ადრინდელ მდგომარეობას, –<br>განა მაშინვე არ აღიძვრის მაღალი ფიქრი,<br>შმაგი სურვილი ზედგომის და ბატონობისა?!<br>არ გამჟღავნდება ყალბი სახე, მიცემულ ფიცის,<br>არ მემწვავება ფიცი ფუჭი, ბოროტეული?!<br>არ შეიძლება თანხმობა და სიამტკბილობა,<br>სად სიძულვილის ფესვებია გამჯდარი ღრმადა.<br>[...]<br>ო, მაშ, მშვიდობით, იმედო და შიშო, მშვიდობით;<br>მონანიებავ, შენც მშვიდობით! დავკარგე კარგი, –<br>ამიერიდან ჩემი კარგი – ბოროტებაა,<br>ამით სამყაროს მე გავუყოფ ზეცის მფლობელსა.<br>ალბათ მერგება ნახევარზე მეტი სამეფოდ,<br>ახალ ქვეყანას მე ვიუფლებ, მე ვისაკუთრებ<br>ადამიანი ყოველივეს გაიგებს მალე.“
**გვ. 93–95
Line 52 ⟶ 53:
*
**გვ. 107
Line 120 ⟶ 121:
*[...] ცოდვის ასულმა<br>უთანხმოებამ პირუტყვებში დასთესა მტრობა<br>და მათ
**გვ. 285
Line 128 ⟶ 129:
*ამიერიდან, მიწისკენ რომ გაგზავნის ღრუბლებს,<br>იმავ ღრუბლებში ცისარტყელას ჩასვამს მაშინვე,<br>ნიშნად იმისა, რომ გვახსოვდეს აღთქმა დიადი.<br>დღეს ღამე მოსდევს; მკა მოჰყვება უმალვე თესვას;<br>მცხუნვარე ზაფხულს სუსხიანი ზამთარი შეცვლის...<br>და ასე მუდამ, თავის რიგით ივლის ყოველი,<br>ვიდრემდე ცეცხლი მთლად გასწმენდდეს ქვეყნიერებას.<br>კვლავ შეიქმნება ახალი ცა და დედამიწა,<br>სადაც სიმართლე საბოლოოდ დაისადგურებს.
**გვ. 332
=== დაბრუნებული სამოთხე ===
*„[...]<br>ახლა ეს კაცი (თუმც ვინ იცის, იქნებ ღმერთია,<br>მიუხედავად იმისა, რომ ის ქალმა შობა),<br>ეს კაცი ადამს სუყველაფრით აღემატება,<br>ზეცისაგან აქვს ყველა ნიჭი მომადლებული,<br>აღჭურვილია სათნოებით და ემზადება<br>დიდთა და მაღალ საქმეთათვის, სწორედ ამიტომ<br>არ შეიძლება დამშვიდება, გულის დადება<br>და გარდუვალი გამარჯვების იმედის ქონა.<br>სწორედ ეს მინდა გაგიცხადოთ და გაგაფრთხილოთ –<br>თქვენგან მოვითხოვ დახმარებას საქმით ან რჩევით,<br>რადგან მე, ვისაც თითქოს ტოლი არ მყავდა არსად,<br>ახლა, ვინ იცის, დამარცხება მელოდეს იქნებ.“
**გვ. 378
*წამოდგა უცებ ბელიარი, ბოროტი სული,<br>დაცემულთაგან საზიზღარი ყველაზე მეტად,<br>ასმოდიაზე ავხორცი და გარყვნილი, ბილწი:<br> „მას თვალწინ ქალი დაუყენე, პირმშვენიერი,<br>უტურფესი და უნაზესი კაცთ ნაშიერი.<br>ასეთ ტურფა ქალს, საცა წახვალ, ყველგან შეხვდები;<br>ისინი გულებს სიყვარულით აჯადოებენ<br>და ჯადოსნური მეტყველებით, კეკლუცი ქცევით,<br>რაგინდ მრისხანე კაცი იყოს, გასტეხენ ხოლმე.<br>მათ შეუძლიათ მჭმუნვარ სახეს ღიმი მოჰფინონ,<br>გულს, მიუკარებს, სიტკბოება განაცდევინონ,<br>გადააქციონ რკინასავით ვაჟკაცი მონად;<br>მოხიბლონ უცებ აღიტაცონ და მიიზიდონ,<br>ვით მტკიცე რკინას მიიტაცებს თვისკენ მაგნიტი.<br>განა უბრძნესი სოლომონიც, განთქმული მეფე,<br>ქალის მშვენებამ და სიტურფემ არ დააბრმავა?!“
**გვ. 379
* „ბელიარ, თვითონ ძველთაგანვე ავხორცი იყავ,<br>ქალის გულისთვის გიჟდებოდი, ცნობას ჰკარგავდი<br>და ამიტომაც ფიქრობ ახლა, რომ სხვაც ვერავინ<br>მის სილამაზეს ვერ გაუძლებს, ვერ აღუდგება!<br>თუნდაც სოლომონს რომ ახსენებ, ის ბრძენი მეფე<br>ფუფუნებასა და პატივში ცხოვრობდა მუდამ<br>და ამიტომაც გახდა ადვილსაცთუნებელი.<br>მაგრამ ამჟამად ვისიც გვინდა ჩვენ გაცურება,<br>სოლომონზედაც ბრძენი არის და თუნდაც ნახო<br>ქალი ისეთი, სილამაზით ღვთაებას ჰგავდეს,<br>თუნდაც ღირსაჰყოს იგი ქალი, თვალი შეავლოს, –<br>მყის გაუქრება, მოშორდება ვნება დედაკაცს,<br>რადგანაც ეშხი იმორჩილებს მხოლოდღა სუსტებს,<br>უბადრუკებსა და მერყევებს, – ძლიერებისთვის<br>ის სათამაშო ტიკინადღა თუ გამოდგება.<br>მის საცთუნებლად ამ ოინით ვერას გავხდებით...<br>უფრო მაღალი, ღირსეული რამ უნდა ვცადოთ,<br>ისეთი რამე, მტკივნეულად რაც შეეხება<br>იმის ღირსებას, პატივსა და დიდებას, სახელს...<br>ძალიან ბევრი გამოცდილი, მარჯვე ვაჟკაცი<br>ამ პიტალო კლდეს სასიკვდილოდ შეხეთქებია“
**გვ. 379–380
* თავს ნუ იწუხებ, ვერაფრით ვერ დამიყოლიებ,<br>მბრძანებლობისთვის არ დავიწყებ სიმდიდრის ძებნას<br>და არ ვეცდები მბრძანებლობას განდიდებისთვის.<br>ან კი რა არის ეს დიდება, რის მაქნისია?<br>იფეთქებს, როგორც ნაპერწკალი, და მყის ჩაქრება!<br>ან ტაში რაა, რაა ხალხის ხოტბა მაღალი?<br>თვით ხალხი რაა? შერეული ჯოგია მხოლოდ,<br>რომელიც ზოგჯერ ისეთ რამეს აიყვანს ცამდე,<br>რაიც, უბრალოდ, მოწონების ღირსიც არ არის:<br>აქებს და ხშირად არც კი იცის, ვის უძღვნის ქებას,<br>უხარია და არც კი იცის, რა აღფრთოვანებს;<br>ერთი იტყვის, და იმეორებს სხვა გამწარებით<br>აბა რად უნდა გამეხარდეს მათგან შექება,<br>რად მინდა გავხდე საჭორაო, სალაპარაკო,<br>მათგან გაკიცხვა უფრო მეტად სასიამოა;<br>სწორედ ის არის ბედნიერი, ვინც ეს შეიგნო.“
**გვ. 389–390
* „დიდება შენდა, ძეო ღვთისა, გამარჯვებულო,<br>რომელმაც მწარედ დაამარცხე საზარი მტერი;<br>დადგა დრო, როცა საჭიროა შეუდგე საქმეს,<br>უნდა დაიხსნა წამებისგან ადამიანი.“
**გვ. 411–412
== გამოყენებული ლიტერატურა ==
* ''ჯონ მილტონი''. დაკარგული სამოთხე. დაბრუნებული სამოთხე / თარგმ. ინგლისურიდან [[w:ვახტანგ ჭელიძე|ვახტანგ ჭელიძისა]] - თბ. „საბჭოთა საქართველო“, 1969. „დაკარგული სამოთხისა“ და „დაბრუნებული სამოთხის“
| |||