ჯონ მილტონი: განსხვავება გადახედვებს შორის

 

*„მუდამ მეგონა, ზეცის სულებს თავისუფლება<br>მიაჩნდათ ისე სანუკვარად, როგორც თვით ზეცა;<br>ახლა ვნახე, რომ, სიზარმაცით, უმრავლესობა<br>არჩევს მონობას და ლხინის დროს მშვიდად გალობას;<br>აი სწორედ ეს მგალობლები შენ აამხედრე.<br>უნდა შეებას აწ მონობას თავისუფლება,<br>დღესვე ვიხილავთ ვინ დასძლევს და ვინ გაიმარჯვებს!“

 

 

 

*„ამას თუ მისწვდი, დროს დაყოფა თუ შეგიძლია,<br>რაღას დაეძებ – ზეცა ბრუნავს თუ დედამიწა.<br>სხვა ყველაფერი ჩვენმა დიდმა ხუროთმოძღვარმა<br>ძალიან ბრძნულად დაუფარა კაცს და ანგელოზს,<br>არ გაუმხილა საიდუმლო, რადგანაც იმათ,<br>ვისაც ღვთის საქმით აღტაცება მართებს მარტოდენ,<br>არ შებედონ და არ დაიწყონ ამ ღვაწლის განსჯა.“

 

 

*„სულერთი არის – ასე იყოს, გინდა სხვაგვარად:<br>მზე დაადგება ცეცხლოვან გზას აღმოსავლიდან,<br>თუ დედამიწა წყნარად გასწევს დასავლეთიდან<br>და მგზავრობის დროს, თავის ღერძის ირგვლივ მბრუნავი,<br>შენაც წაგიყვანს, შეუმჩნევლად, ჰაერთან ერთად;<br>დაფარულ საქმის გამოცნობით თავს ნუღარ იმტვრევ,<br>მიანდე უფალს, ზენაარსა, შენ ყველაფერი,<br>იმისი შიში გქონდეს მხოლოდ, მას მსახურებდე;<br>საცა ინებებს, იქ მიუჩენს ყველას სამყოფელს,<br>მან რაც მოგმადლა, იხარებდე იმითი მარად –<br>სამოთხითა და მშვენიერი ტურფა ევათი;<br>ცაში რა ხდება – ვერ მიწვდები, ცა მაღალია.“

 

 

*„ამას კი ვხედავ, რომ ბუნებას გადამეტებულ<br>გულმოდგინებით შეუმკია ის გარეგნულად,<br>ხოლო შინაგან სრულყოფაზე ნაკლებ უზრუნავს.<br>მე კარგად მესმის, რომ გონებით, შინაგან ნიჭით<br>ბუნებამ შექმნა იგი ჩემზე უფრო მდაბალი,<br>ხოლო მშვენებით, გარეგანით – დგას ჩემზე მაღლა.“

 

 

*„რაც უფრო მეტად დაანახვებ გონების ძალას,<br>მით უფრო მეტად ის მიგიჩნევს თვისად წინამძღვრად,<br>და გარეგნობას დაუმონებს გონებას შენსას.<br>იგი მშვენებით შემკულია შენს გასახარად<br>და აღჭურვილი ჭეშმარიტი პატიოსნებით, –<br>ძალგიძს გიყვარდეს, პატივს სცემდე მეუღლეს შენსას,<br>რომელიც შენი სიბრძნის კლებას მყისვე მიხვდება,<br>მაგრამ თუკი შენ ამ ხორციელს ურთიერთკავშირს,<br>რასაც მოჰყვება გამრავლება კაცთა მოდგმისა,<br>ყველაზე უფრო სიამედ და სიტკბოებად სთვლი,<br>ესეც გახსოვდეს, რომ მხეცებსაც, სხვა პირუტყვებსაც<br>იგივ უნარი ყველასა აქვს მინიჭებული.<br>არც იქნებოდა ეს საერთო და საზიარო,<br>მასში რომ იყოს რამე წმინდა, ამაღლებული,<br>ღირსი იმისა – კაცის სული დაიმორჩილოს.<br>რასაც კი ნახავ ცოლში მაღალს, ადამიანურს,<br>ან მიმზიდველსა და გონივრულს – ის შეიყვარე!<br>შენ სიყვარულში ჰპოვე შვება – არა ვნებაში,<br>რადგან ჭეშმარიტს სიყვარულსა ვნება არ ახლავს;<br>ფიქრებს სწმენდს ხოლმე სიყვარული, გულს აფართოვებს<br>საღ გონებაში არის იგი დაფუძნებული,<br>და თუკი ვნების წუმპეში არ ჩაიფლობი,<br>მაშინ შეიძლებ, როგორც კიბეს, აჰყვე მას მაღლა<br>და ეზიარო უნეტარეს ციურ სიყვარულს.“

 

 

*„ღიმილი მუდამ გონებიდან მომდინარეობს,<br>უცხოა იგი მხეცთათვის და სიყვარულს კვებავს,<br>სიყვარული კი მთავარია კაცთ სიცოცხლეში.“

 

 

*„ეს სანეტარო ყოფა ჩვენი დაცული არის<br>და გარეგანი ვერ–რა ძალა ვერ შეგვაშფოთებს.<br>საშიშროება და ხიფათი ჩვენშივე ბუდობს,<br>მას სადგური აქვს ჩვენს საკუთარ ძლიერებაში,<br>და ჩვენვე თუ არ მოვისურვეთ – ვერას გვავნებენ.“

 

 

 

*„აბა შემხედე, მე ვიგემე ამ ხის ნაყოფი,<br>და მაინც ვცოცხლობ, სრულყოფილიც შევიქენ უფრო,<br>მხოლოდ იმიტომ, რომ ავმაღლდი, არ მოვერიდე<br>ავცილებოდი ბედისწერით დადებულ საზღვრებს.<br>[...]<br>რად აგიკრძალათ ეს ნაყოფი? მხოლოდ იმიტომ,<br>რომ გიყოლიოთ უვიცებად, მდაბიოებად<br>და მორჩილებდეთ, რიდით, თრთოლვით მას თაყვანს სცემდეთ?!“

 

 

*„თვით ღმერთიც, ვინაც აგვიკრძალა შენი ნაყოფი,<br>ჩვენთან არ მალავს ქებას შენსას, მუდამ გიწოდებს<br>ხეს ცნობადისას, ბოროტისა და კეთილისა.<br>გვიკრძალავს, მაგრამ ამ აკრძალვით უფრო მაღლდები,<br>რადგან შენ ძალგიძს შეგვასწავლო კეთილის ფასი,<br>რომელსაც ჩვენ ვართ მოკლებული დასაბამითვე:<br>არ შეიძლება შეუცნობლად კეთილი გქონდეს;<br>კიდეც რომ გქონდეს ეს სიკეთე და არ იცოდე,<br>რომ შენ გაქვს იგი, სულერთია, თუნდ არ გქონოდეს!“

 

 

*„მზად ვარ სასჯელიც შენთან ერთად გავინაწილო:<br>თუ სიკვდილია შენი ხვედრი, იგივ სიკვდილი<br>სიცოცხლესავით სანატრელი გახდება ჩემთვის.“

 

 

 

*სახებამ ღვთისამ ეს უბრძანა პასუხად ადამს:<br>„ნუთუ ეს ქალი დაისახე დიდებულ ღმერთად?<br>ღმერთს აღარ უსმენ – ქალს უსიტყვოდ ემორჩილები!<br>ხომ არ გეგონა, შენს წინამძღვრად შექმნილი იგი?<br>იქნებ მოთავედ, ან შენს ტოლად წარმოიდგინე!<br>მაშ როგორ დასთმე ღირსება და ძალაუფლება,<br>ვაჟკაცის ნება ქალს რარიგად დაუმორჩილე?<br>იგი მე შენგან და შენთვისვე შევქმენი მხოლოდ,<br>და, რა თქმა უნდა, მასზე მაღლა შენ უნდა იდგე,<br>შენა ხარ უფრო ღირსეული და სრულყოფილი.<br>მართალი არის, ის შევამკე სრული მშვენებით,<br>რათა აღეძრა შენი ტრფობა და სიყვარული,<br>არა მონური მორჩილება! იმას მივმადლე<br>ისეთი ნიჭი, რაც წინამძღოლს მოითხოვს მუდამ,<br>მბრძანებლობა და უფროსობა მას არ შეჰფერის,<br>ეს შენ შეგფერის, შენი იყო ხელისუფლება,<br>რომ საკუთარი თავის ფასი არ დაგვიწყნოდა.“

 

 

 

*დამარცხებულნიც და ომის დროს მონებადქმნილნიც,<br>რა დაჰკარგავენ ამ ბრძოლაში თავისუფლებას,<br>სათნოებასა და ღვთის შიშსაც მოიშორებენ,<br>და რაკი ომში ვერ ეღირსნენ უფლისგან შველას,<br>უწმაწურ ლანძღვას მოჰყვებიან, გაუცივდებათ<br>მოჩვენებითი სათნოების ცრუ მგზნებარება,<br>იმაზე ფიქრსღა დაიწყებენ, რაც შეიძლება,<br>რამდენადაც კი დამპყრობელნი მისცემენ ნებას,<br>ცხოვრების დღენი უზრუნველად მათ გაატარონ;<br>მიწაც ჯერ კიდევ სუყველაფერს უხვად წარმოქმნის,<br>რომ გამოსცადოს თავდაჭერა ადამიანთა.

 

 

 

* თავს ნუ იწუხებ, ვერაფრით ვერ დამიყოლიებ,<br>მბრძანებლობისთვის არ დავიწყებ სიმდიდრის ძებნას<br>და არ ვეცდები მბრძანებლობას განდიდებისთვის.<br>ან კი რა არის ეს დიდება, რის მაქნისია?<br>იფეთქებს, როგორც ნაპერწკალი, და მყის ჩაქრება!<br>ან ტაში რაა, რაა ხალხის ხოტბა მაღალი?<br>თვით ხალხი რაა? შერეული ჯოგია მხოლოდ,<br>რომელიც ზოგჯერ ისეთ რამეს აიყვანს ცამდე,<br>რაიც, უბრალოდ, მოწონების ღირსიც არ არის:<br>აქებს და ხშირად არც კი იცის, ვის უძღვნის ქებას,<br>უხარია და არც კი იცის, რა აღფრთოვანებს;<br>ერთი იტყვის, და იმეორებს სხვა გამწარებით<br>აბა რად უნდა გამეხარდეს მათგან შექება,<br>რად მინდა გავხდე საჭორაო, სალაპარაკო,<br>მათგან გაკიცხვა უფრო მეტად სასიამოა;<br>სწორედ ის არის ბედნიერი, ვინც ეს შეიგნო.“