ჯონ მილტონი: განსხვავება გადახედვებს შორის

▲* მთელი ლაშქარი, უბადლო და ძლევამოსილი,<br />უხმოდ უჭვრეტდა შეუპოვარ, მრისხანე სარდალს.<br />ისიც ამაყი, ახოვანი, სწორუპოვარი<br />აღმართულიყო მებრძოლთ შორის მაღალ კოშკივით.<br />ჯერ ელვარება სულ მთლიანად არ ჩაქრობოდა,<br />კვლავ შერჩენოდა სახე მთავარანგელოზისა,<br />თუმც რამდენადმე მის დიდებას ჩრდილი ებურა;<br />მზეც ასეთია ამოსვლის დროს, სხივმოკვეცილი,<br />როს ჰორიზონტზე გამოჩნდება, ნისლმობურული,<br />ან როცა მთვარე ეფარება დაბნელების ჟამს:<br />ქვეყნის ნახევარს მაშინ მკრთალი შუქი ანათებს<br />და მომავალი განკითხვის დღე აძრწოლებთ მეფეთ.<br />სატანაც მაშინ იმ მზეს ჰგავდა, ჩრდილი ებურა,<br />მაგრამ ყველაზე მოელვარე ის იყო მაინც.<br />სახეზე კვლავაც აჩნდა მეხის ნაიარევი<br />და ზრუნვისაგან მის ღაწვებსაც მიხდოდა ფერი.<br />მაგრამ შუბლს ქვემოთ, მამაცობის გამომხატველი<br />და დაუცხრომელ შურისგების მკაცრი ნიშანი,<br />კვლავ მრისხანებით ელვარებდნენ მისი თვალები.<br />ამ მკაცრ მზერაში იგრძნობოდა ღრმა თანაგრძნობაც<br />და სინანულიც, როს ხედავდა თანამგმობართა,<br />ან, სჯობს ასე ვთქვათ, მიმდევრებსა, ოდესღაც ნეტართ,<br />აწ კი განწირულთ სამუდამო სატანჯველისთვის;<br />მის გამო სულთა მილიონებს წარსტაცეს ზეცა<br />და მარადიულ სასუფეველს ჩამოაშორეს.<br />დიდებამჭკნარნი, მაინც მისი ერთგული დარჩნენ!<br />ასევე დგანან ზეცის ცეცხლით დალახვრულები<br />მუხები ტყეში, ან ნაძვები მთის მწვერვალებზე:<br />ძირს გადამწვარა ყველაფერი, იმათ კი მაინც<br />არ დაუხრიათ დამეხილი კენწეროები.

▲* „[...]<br />მან შეძლო მხოლოდ, ცის მეუფებ, – რომლისაც ტახტი<br />გამაგრებულა ძველთაგანვე, – ძველი სახელით,<br />გამოცდილებით, ცბიერებით, ძალის დაფარვით,<br />ვეცდუნებინეთ ბრძოლისათვის, და დაგვცა კიდეც.<br />ახლა ხომ ვიცნობთ იმის ძალას და ჩვენს ძალასაც:<br />ნუ გამოვიწვევთ კვლავ საომრად, ნურც შევშინდებით,<br />თუ ის პირველი გამოგვიწვევს. სჯობს ვიმოქმედოთ,<br />ფარულად, ჩუმად. რასაც ბრძოლით ვერ მივაღწიეთ,<br />ის მოვიპოვოთ ცბიერებით, გაიძვერობით.<br />დე, ჩვენგან მიხვდეს: მხოლოდ ღონით ძლეული მტერი,<br />ძლეული არის სანახევროდ.<br />[...]<br />ჩემი ფიქრები თქვენთან ბჭობით უნდა მომწიფდეს.<br />მორჩა მშვიდობა! ვინ იფიქრებს დამორჩილებას?<br />ომი! აწ, ომი! ან აშკარა, ანდა ფარული!“<br /> თქვა ეს სატანამ. მისი სიტყვის დადასტურებად<br />უცებ იელვა მილიონმა მახვილმა ერთად<br />და ჯოჯოხეთის ჯურღმულები გააცისკროვნა;<br />სასტიკი რისხვით თვით უმაღლესს ემუქრებოდნენ,<br />ხმალს მედგრად სცემდნენ წკრიალა ფარს, და ეს ჟღარუნი,<br />როგორც საბრძოლო გამოწვევა, – ზეცას სწვდებოდა.