ჯონ მილტონი: განსხვავება გადახედვებს შორის
შიგთავსი ამოიშალა შიგთავსი დაემატა
No edit summary |
No edit summary |
||
ხაზი 56:
| ორიგინალი =
| დამოწმება = „დაკარგული სამოთხე“ გვ. 24-25
}}
{{Q
| ავტორი =
| კომენტარი =
| ორიგინალი =
| დამოწმება = „დაკარგული სამოთხე“ გვ. 29
}}
{{Q
| ავტორი =
| კომენტარი =
| ორიგინალი =
| დამოწმება = „დაკარგული სამოთხე“ გვ. 35
}}
{{Q
* „ასეთი შევქმენ ყველა სული, ციურნი ძალნი –<br />დაცემულები და ბოროტზე გამარჯვებულნიც:<br />ვისაცა სურდა გამაგრება ის ზეცას დარჩა,<br />ვისაც დაცემა მოესურვა – დაეცა კიდეც.<br />თავისუფალი არჩევანი რომ არ ჰქონოდათ,<br />მაშინ ჭეშმარიტ ერთგულებას ვით მაჩვენებდნენ?<br />თუკი მონური იძულებით იმოქმედებდნენ,<br />არა სურვილით, მე შექებას ვით მივუზღვავდი?<br />ან მორჩილება ასეთი რა სიამეს მომგვრის,<br />როდესაც ნება და გონება ფუჭია, უქმი,<br />თავისუფლებას მოკლებული და განძარცული.<br />მაშინ ისინი მორჩილებენ საჭიროებას,<br />და მე რას ვაქნევ ასეთნაირ მორჩილებასა!<br />როგორც ჯერ იყო, სწორედ ისე შევქმენ ისინი;<br />ვერ გაჰკიცხავენ ამის გამო თავის შემოქმედს,<br />ვერც ბედისწერას ვერ დაგმობენ და ვერც შექმნის დღეს,<br />თითქოს მათს სურვილს განაგებდეს განგება, ბედი,<br />თითქოს წინასწარ განვჭვრიტე და ვბრძანე მე ასე:<br />ჩემი ბრძანებით კი არ აღსდგნენ – თავად აჯანყდნენ.<br />და თუმც წინასწარ ვგრძნობდი ამას, განა რითიმე<br />ხელი შევუწყვე მე მათ ამბოხს, თუნდ არ მცოდნოდა.<br />[...]<br />თვითვე განსაჯერს, არჩევანიც მათ გააკეთეს.<br />დასაბამითვე მივანიჭე თავისუფლება,<br />და ბოლომდისაც დარჩებიან თავისუფალნი,<br />თუკი თავად არ დაიდებენ მონობის ბორკილს.<br />[...]<br />პირველმგობარნი საკუთარმა ზრახვებმა დასცეს,<br />თვითვე აცთუნეს თვისი თავი, გახრწნეს და გარყვნეს.<br />ადამიანი დაეცემა მათი ცთუნებით,<br />მოტყუებული იმ პირველთა გაიძვერობით.<br />სწორედ ამიტომ მოწყალებას მიიღებს იგი,<br />ხოლო პირველნი მას ვეროდეს ეღირსებიან.“▼
| ავტორი =
| კომენტარი =
| ორიგინალი =
| დამოწმება = „დაკარგული სამოთხე“ გვ. 71-72
}}
▲* მალე ამ ხროვამ მთის კალთასაც გაუჭრა მკერდი,<br />ამოუჩიჩქნა, ოქროს ჩონჩხი ამოაცალა, –<br />ნუ გიკვირთ, ოქროს ჯოჯოხეთში რა უნდოდაო,<br />ყველაზე მეტად მას შეჰფერის ძვირფასი შხამი.
▲* სადაც არ არის სიკეთე და ბედნიერება,<br />იქ არასოდეს არ იქნება ბრძოლა–ცილობაც.
▲[[ფაილი:Paradise_Lost_10.jpg|thumb|right|ჯერ ყოველადძლიერს სიტყვა თვისი არ გაეწყვიტა,<br />რომ უთვალავმა ანგელოზთა დასებმა უცებ,<br />სიხარულის და ნეტარების გამოსახატად,<br />დასცეს ყიჟინა და „ოსანას“ საამო ჰანგმა<br />ზეცა აავსო საამური ტკბილხმოვანებით]]
▲* „ასეთი შევქმენ ყველა სული, ციურნი ძალნი –<br />დაცემულები და ბოროტზე გამარჯვებულნიც:<br />ვისაცა სურდა გამაგრება ის ზეცას დარჩა,<br />ვისაც დაცემა მოესურვა – დაეცა კიდეც.<br />თავისუფალი არჩევანი რომ არ ჰქონოდათ,<br />მაშინ ჭეშმარიტ ერთგულებას ვით მაჩვენებდნენ?<br />თუკი მონური იძულებით იმოქმედებდნენ,<br />არა სურვილით, მე შექებას ვით მივუზღვავდი?<br />ან მორჩილება ასეთი რა სიამეს მომგვრის,<br />როდესაც ნება და გონება ფუჭია, უქმი,<br />თავისუფლებას მოკლებული და განძარცული.<br />მაშინ ისინი მორჩილებენ საჭიროებას,<br />და მე რას ვაქნევ ასეთნაირ მორჩილებასა!<br />როგორც ჯერ იყო, სწორედ ისე შევქმენ ისინი;<br />ვერ გაჰკიცხავენ ამის გამო თავის შემოქმედს,<br />ვერც ბედისწერას ვერ დაგმობენ და ვერც შექმნის დღეს,<br />თითქოს მათს სურვილს განაგებდეს განგება, ბედი,<br />თითქოს წინასწარ განვჭვრიტე და ვბრძანე მე ასე:<br />ჩემი ბრძანებით კი არ აღსდგნენ – თავად აჯანყდნენ.<br />და თუმც წინასწარ ვგრძნობდი ამას, განა რითიმე<br />ხელი შევუწყვე მე მათ ამბოხს, თუნდ არ მცოდნოდა.<br />[...]<br />თვითვე განსაჯერს, არჩევანიც მათ გააკეთეს.<br />დასაბამითვე მივანიჭე თავისუფლება,<br />და ბოლომდისაც დარჩებიან თავისუფალნი,<br />თუკი თავად არ დაიდებენ მონობის ბორკილს.<br />[...]<br />პირველმგობარნი საკუთარმა ზრახვებმა დასცეს,<br />თვითვე აცთუნეს თვისი თავი, გახრწნეს და გარყვნეს.<br />ადამიანი დაეცემა მათი ცთუნებით,<br />მოტყუებული იმ პირველთა გაიძვერობით.<br />სწორედ ამიტომ მოწყალებას მიიღებს იგი,<br />ხოლო პირველნი მას ვეროდეს ეღირსებიან.“
| |||