ჯონ მილტონი: განსხვავება გადახედვებს შორის

შიგთავსი ამოიშალა შიგთავსი დაემატა
No edit summary
No edit summary
ხაზი 78:
| ორიგინალი =
| დამოწმება = „დაკარგული სამოთხე“ გვ. 71-72
}}
{{Q
*| „[...]<brციტატა = />მისი სიკეთე ჩემში მხოლოდ ბოროტს იწვევდა,<br />აღარ მინდოდა მორჩილება და ამაღლებულს,<br />მსურდა, რომ კიდევ ამეწია ერთი ნაბიჯით,<br />და ჩემს მოკეთეს, ჩემს მბრძანებელს თავმოვქცეოდი.<br />ასე ერთ დაკვრით მოვიხსნიდი ვალდებულებებს,<br />ესდენ მძიმე ტვირთს მარადიულ მორჩილებისა.<br />მე დავივიწყე, რომ ერთგულად ის მექცეოდა,<br />რომ ერთგულისთვის ერთგულება უნდა მიმეზღო.<br />[...]<br />მე უბედური! სად წავიდე, როგორ გავექცე<br />უსაზღვრო რისხვას, უსასრულო უიმედობას?<br />რა წყალს მივეცე? სადაც წავალ, ჯოჯოხეთია,<br />მე თვითონა ვარ ჯოჯოხეთი, ჩემშივე არის<br />ესოდენ ღრმა, ასე ვრცელი შიში და ძრწოლა,<br />რომ ჯოჯოხეთი, სად მე ვსუნთქავ, ზენაარსა ჰგავს.<br />ნუთუ არ არის რაიმ შვება და შეღავათი,<br />ნუთუ არ ძალმიძს სინანულით გამოვისყიდო,<br />ნუთუ მუდარით ვერ მივიღებ მე მიტევებას?!<br />ვერა! მარტოდენ მორჩილება! ო, მორჩილება. –<br />მარტო ეს სიტყვა სირცხვილით მწვავს იმათ წინაშე,<br />ვინც ჩემთან ერთად ძირს დაეცნენ, ვინც მე მოვხიბლე<br />დაპირებებით, ქადილითა და – მორჩილება,<br />ო, სასირცხვილო მორჩილება შეგვრჩა გზად ხსნისა.<br />[...]<br />მე დიადი ვარ მარტოოდენ უბედურებით<br />და ჯოჯოხეთის თაყვანება ვერ დამამშვიდებს.<br />მაგრამ აი, ვთქვათ, მივაღწიე მონანიებით<br />და მიფერებით ჩემს ადრინდელ მდგომარეობას, –<br />განა მაშინვე არ აღიძვრის მაღალი ფიქრი,<br />შმაგი სურვილი ზედგომის და ბატონობისა?!<br />არ გამჟღავნდება ყალბი სახე, მიცემულ ფიცის,<br />არ მემწვავება ფიცი ფუჭი, ბოროტეული?!<br />არ შეიძლება თანხმობა და სიამტკბილობა,<br />სად სიძულვილის ფესვებია გამჯდარი ღრმადა.<br />[...]<br />ო, მაშ, მშვიდობით, იმედო და შიშო, მშვიდობით;<br />მონანიებავ, შენც მშვიდობით! დავკარგე კარგი, –<br />ამიერიდან ჩემი კარგი – ბოროტებაა,<br />ამით სამყაროს მე გავუყოფ ზეცის მფლობელსა.<br />ალბათ მერგება ნახევარზე მეტი სამეფოდ,<br />ახალ ქვეყანას მე ვიუფლებ, მე ვისაკუთრებ<br />ადამიანი ყოველივეს გაიგებს მალე.“
| ავტორი =
| კომენტარი =
| ორიგინალი =
| დამოწმება = „დაკარგული სამოთხე“ გვ. 93-95
}}
{{Q
*| ციტატა = გარდა ღმერთისა, ღირსეულად ვერვინ აფასებს<br />კარგს და დიდებულს, დასძრახავენ საუკეთესოს,<br />ანუ თავიანთ ბოროტ ზრახვას შეუფარდებენ!
| ავტორი =
| კომენტარი =
| ორიგინალი =
| დამოწმება = „დაკარგული სამოთხე“ გვ. 97
}}
{{Q
*| ციტატა = „როგორც შევიტყვე, ყველაფერი მათ არ ეკუთვნით,<br />საბედისწერო ხე ყოფილა ერთი – ცოდნის ხე<br />და აუკრძალავს უფალს მათთვის იმ ხის ნაყოფი.<br />ცოდნის აკრძალვა?! საოცრება, უგუნურება!<br />რად უნდა შურდეს ღმერთს იმათთვის ცოდნის მიცემა?<br />ცოდნისთვის იგი სიკვდილით სჯის? ცოდნა – ცოდვაა?!<br />მაშ უვიცები უნდა იყვნენ, რომ უერთგულონ?!<br />ნუთუ ეს არის ჭეშმარიტი ბედნიერება?<br />ერთგულებას და მორჩილებას ამითი ნერგავს?“
| ავტორი =
| კომენტარი =
| ორიგინალი =
| დამოწმება = „დაკარგული სამოთხე“ გვ. 107
}}
 
 
 
 
 
* „[...]<br />მისი სიკეთე ჩემში მხოლოდ ბოროტს იწვევდა,<br />აღარ მინდოდა მორჩილება და ამაღლებულს,<br />მსურდა, რომ კიდევ ამეწია ერთი ნაბიჯით,<br />და ჩემს მოკეთეს, ჩემს მბრძანებელს თავმოვქცეოდი.<br />ასე ერთ დაკვრით მოვიხსნიდი ვალდებულებებს,<br />ესდენ მძიმე ტვირთს მარადიულ მორჩილებისა.<br />მე დავივიწყე, რომ ერთგულად ის მექცეოდა,<br />რომ ერთგულისთვის ერთგულება უნდა მიმეზღო.<br />[...]<br />მე უბედური! სად წავიდე, როგორ გავექცე<br />უსაზღვრო რისხვას, უსასრულო უიმედობას?<br />რა წყალს მივეცე? სადაც წავალ, ჯოჯოხეთია,<br />მე თვითონა ვარ ჯოჯოხეთი, ჩემშივე არის<br />ესოდენ ღრმა, ასე ვრცელი შიში და ძრწოლა,<br />რომ ჯოჯოხეთი, სად მე ვსუნთქავ, ზენაარსა ჰგავს.<br />ნუთუ არ არის რაიმ შვება და შეღავათი,<br />ნუთუ არ ძალმიძს სინანულით გამოვისყიდო,<br />ნუთუ მუდარით ვერ მივიღებ მე მიტევებას?!<br />ვერა! მარტოდენ მორჩილება! ო, მორჩილება. –<br />მარტო ეს სიტყვა სირცხვილით მწვავს იმათ წინაშე,<br />ვინც ჩემთან ერთად ძირს დაეცნენ, ვინც მე მოვხიბლე<br />დაპირებებით, ქადილითა და – მორჩილება,<br />ო, სასირცხვილო მორჩილება შეგვრჩა გზად ხსნისა.<br />[...]<br />მე დიადი ვარ მარტოოდენ უბედურებით<br />და ჯოჯოხეთის თაყვანება ვერ დამამშვიდებს.<br />მაგრამ აი, ვთქვათ, მივაღწიე მონანიებით<br />და მიფერებით ჩემს ადრინდელ მდგომარეობას, –<br />განა მაშინვე არ აღიძვრის მაღალი ფიქრი,<br />შმაგი სურვილი ზედგომის და ბატონობისა?!<br />არ გამჟღავნდება ყალბი სახე, მიცემულ ფიცის,<br />არ მემწვავება ფიცი ფუჭი, ბოროტეული?!<br />არ შეიძლება თანხმობა და სიამტკბილობა,<br />სად სიძულვილის ფესვებია გამჯდარი ღრმადა.<br />[...]<br />ო, მაშ, მშვიდობით, იმედო და შიშო, მშვიდობით;<br />მონანიებავ, შენც მშვიდობით! დავკარგე კარგი, –<br />ამიერიდან ჩემი კარგი – ბოროტებაა,<br />ამით სამყაროს მე გავუყოფ ზეცის მფლობელსა.<br />ალბათ მერგება ნახევარზე მეტი სამეფოდ,<br />ახალ ქვეყანას მე ვიუფლებ, მე ვისაკუთრებ<br />ადამიანი ყოველივეს გაიგებს მალე.“
** გვ. 93–95
 
 
[[ფაილი:Paradise_Lost_14.jpg|thumb|right|[[w:გუსტავ_დორე|გუსტავ დორე]], ''სატანა მონუსხულია დედამიწის მშვენიერებით'', 1866, „დაკარგული სამოთხის“ ილუსტრაცია]]
* გარდა ღმერთისა, ღირსეულად ვერვინ აფასებს<br />კარგს და დიდებულს, დასძრახავენ საუკეთესოს,<br />ანუ თავიანთ ბოროტ ზრახვას შეუფარდებენ!
** გვ. 97
 
 
* „როგორც შევიტყვე, ყველაფერი მათ არ ეკუთვნით,<br />საბედისწერო ხე ყოფილა ერთი – ცოდნის ხე<br />და აუკრძალავს უფალს მათთვის იმ ხის ნაყოფი.<br />ცოდნის აკრძალვა?! საოცრება, უგუნურება!<br />რად უნდა შურდეს ღმერთს იმათთვის ცოდნის მიცემა?<br />ცოდნისთვის იგი სიკვდილით სჯის? ცოდნა – ცოდვაა?!<br />მაშ უვიცები უნდა იყვნენ, რომ უერთგულონ?!<br />ნუთუ ეს არის ჭეშმარიტი ბედნიერება?<br />ერთგულებას და მორჩილებას ამითი ნერგავს?“
** გვ. 107
 
 
მოძიებულია „https://ka.wikiquote.org/wiki/ჯონ_მილტონი“-დან