ჯონ მილტონი: განსხვავება გადახედვებს შორის

შიგთავსი ამოიშალა შიგთავსი დაემატა
No edit summary
No edit summary
ხაზი 135:
| დამოწმება = „დაკარგული სამოთხე“ გვ. 206
}}
{{Q
 
*| ციტატა = „ამას კი ვხედავ, რომ ბუნებას გადამეტებულ<br />გულმოდგინებით შეუმკია ის გარეგნულად,<br />ხოლო შინაგან სრულყოფაზე ნაკლებ უზრუნავს.<br />მე კარგად მესმის, რომ გონებით, შინაგან ნიჭით<br />ბუნებამ შექმნა იგი ჩემზე უფრო მდაბალი,<br />ხოლო მშვენებით, გარეგანით – დგას ჩემზე მაღლა.“
 
| ავტორი =
* „ამას კი ვხედავ, რომ ბუნებას გადამეტებულ<br />გულმოდგინებით შეუმკია ის გარეგნულად,<br />ხოლო შინაგან სრულყოფაზე ნაკლებ უზრუნავს.<br />მე კარგად მესმის, რომ გონებით, შინაგან ნიჭით<br />ბუნებამ შექმნა იგი ჩემზე უფრო მდაბალი,<br />ხოლო მშვენებით, გარეგანით – დგას ჩემზე მაღლა.“
| კომენტარი =
** გვ. 217, ადამის პასუხი რაფაელს
| ორიგინალი =
 
| დამოწმება = „დაკარგული სამოთხე“ გვ. 217
 
}}
* „რაც უფრო მეტად დაანახვებ გონების ძალას,<br />მით უფრო მეტად ის მიგიჩნევს თვისად წინამძღვრად,<br />და გარეგნობას დაუმონებს გონებას შენსას.<br />იგი მშვენებით შემკულია შენს გასახარად<br />და აღჭურვილი ჭეშმარიტი პატიოსნებით, –<br />ძალგიძს გიყვარდეს, პატივს სცემდე მეუღლეს შენსას,<br />რომელიც შენი სიბრძნის კლებას მყისვე მიხვდება,<br />მაგრამ თუკი შენ ამ ხორციელს ურთიერთკავშირს,<br />რასაც მოჰყვება გამრავლება კაცთა მოდგმისა,<br />ყველაზე უფრო სიამედ და სიტკბოებად სთვლი,<br />ესეც გახსოვდეს, რომ მხეცებსაც, სხვა პირუტყვებსაც<br />იგივ უნარი ყველასა აქვს მინიჭებული.<br />არც იქნებოდა ეს საერთო და საზიარო,<br />მასში რომ იყოს რამე წმინდა, ამაღლებული,<br />ღირსი იმისა – კაცის სული დაიმორჩილოს.<br />რასაც კი ნახავ ცოლში მაღალს, ადამიანურს,<br />ან მიმზიდველსა და გონივრულს – ის შეიყვარე!<br />შენ სიყვარულში ჰპოვე შვება – არა ვნებაში,<br />რადგან ჭეშმარიტს სიყვარულსა ვნება არ ახლავს;<br />ფიქრებს სწმენდს ხოლმე სიყვარული, გულს აფართოვებს<br />საღ გონებაში არის იგი დაფუძნებული,<br />და თუკი ვნების წუმპეში არ ჩაიფლობი,<br />მაშინ შეიძლებ, როგორც კიბეს, აჰყვე მას მაღლა<br />და ეზიარო უნეტარეს ციურ სიყვარულს.“
{{Q
** გვ. 218, რაფაელი ასწავლის ადამს
*| ციტატა = „რაც უფრო მეტად დაანახვებ გონების ძალას,<br />მით უფრო მეტად ის მიგიჩნევს თვისად წინამძღვრად,<br />და გარეგნობას დაუმონებს გონებას შენსას.<br />იგი მშვენებით შემკულია შენს გასახარად<br />და აღჭურვილი ჭეშმარიტი პატიოსნებით, –<br />ძალგიძს გიყვარდეს, პატივს სცემდე მეუღლეს შენსას,<br />რომელიც შენი სიბრძნის კლებას მყისვე მიხვდება,<br />მაგრამ თუკი შენ ამ ხორციელს ურთიერთკავშირს,<br />რასაც მოჰყვება გამრავლება კაცთა მოდგმისა,<br />ყველაზე უფრო სიამედ და სიტკბოებად სთვლი,<br />ესეც გახსოვდეს, რომ მხეცებსაც, სხვა პირუტყვებსაც<br />იგივ უნარი ყველასა აქვს მინიჭებული.<br />არც იქნებოდა ეს საერთო და საზიარო,<br />მასში რომ იყოს რამე წმინდა, ამაღლებული,<br />ღირსი იმისა – კაცის სული დაიმორჩილოს.<br />რასაც კი ნახავ ცოლში მაღალს, ადამიანურს,<br />ან მიმზიდველსა და გონივრულს – ის შეიყვარე!<br />შენ სიყვარულში ჰპოვე შვება – არა ვნებაში,<br />რადგან ჭეშმარიტს სიყვარულსა ვნება არ ახლავს;<br />ფიქრებს სწმენდს ხოლმე სიყვარული, გულს აფართოვებს<br />საღ გონებაში არის იგი დაფუძნებული,<br />და თუკი ვნების წუმპეში არ ჩაიფლობი,<br />მაშინ შეიძლებ, როგორც კიბეს, აჰყვე მას მაღლა<br />და ეზიარო უნეტარეს ციურ სიყვარულს.“
 
| ავტორი =
 
| კომენტარი =
* „ღიმილი მუდამ გონებიდან მომდინარეობს,<br />უცხოა იგი მხეცთათვის და სიყვარულს კვებავს,<br />სიყვარული კი მთავარია კაცთ სიცოცხლეში.“
| ორიგინალი =
** გვ. 229, ადამი ესაუბრება ევას
| დამოწმება = „დაკარგული სამოთხე“ გვ. 218
 
}}
 
{{Q
* „ეს სანეტარო ყოფა ჩვენი დაცული არის<br />და გარეგანი ვერ–რა ძალა ვერ შეგვაშფოთებს.<br />საშიშროება და ხიფათი ჩვენშივე ბუდობს,<br />მას სადგური აქვს ჩვენს საკუთარ ძლიერებაში,<br />და ჩვენვე თუ არ მოვისურვეთ – ვერას გვავნებენ.“
*| ციტატა = „ღიმილი მუდამ გონებიდან მომდინარეობს,<br />უცხოა იგი მხეცთათვის და სიყვარულს კვებავს,<br />სიყვარული კი მთავარია კაცთ სიცოცხლეში.“
** გვ. 232, ადამი ევას არიგებს
| ავტორი =
 
| კომენტარი =
 
| ორიგინალი =
* გველი პირველად დაიკლაკნა, გვერდზე გაცურდა,<br />იმ კაცის მსგავსად, რომელსაც სურს სადმე შევიდეს,<br />მაგრამ ვერ ბედავს, ერიდება მოცდენა სხვისი.
| დამოწმება = „დაკარგული სამოთხე“ გვ. 229
** გვ. 238
}}
 
{{Q
 
*| ციტატა = „ეს სანეტარო ყოფა ჩვენი დაცული არის<br />და გარეგანი ვერ–რა ძალა ვერ შეგვაშფოთებს.<br />საშიშროება და ხიფათი ჩვენშივე ბუდობს,<br />მას სადგური აქვს ჩვენს საკუთარ ძლიერებაში,<br />და ჩვენვე თუ არ მოვისურვეთ – ვერას გვავნებენ.“
* „აბა შემხედე, მე ვიგემე ამ ხის ნაყოფი,<br />და მაინც ვცოცხლობ, სრულყოფილიც შევიქენ უფრო,<br />მხოლოდ იმიტომ, რომ ავმაღლდი, არ მოვერიდე<br />ავცილებოდი ბედისწერით დადებულ საზღვრებს.<br />[...]<br />რად აგიკრძალათ ეს ნაყოფი? მხოლოდ იმიტომ,<br />რომ გიყოლიოთ უვიცებად, მდაბიოებად<br />და მორჩილებდეთ, რიდით, თრთოლვით მას თაყვანს სცემდეთ?!“
| ავტორი =
** გვ. 244, სატანის სიტყვები
| კომენტარი =
| ორიგინალი =
| დამოწმება = „დაკარგული სამოთხე“ გვ. 232
}}
{{Q
*| ციტატა = გველი პირველად დაიკლაკნა, გვერდზე გაცურდა,<br />იმ კაცის მსგავსად, რომელსაც სურს სადმე შევიდეს,<br />მაგრამ ვერ ბედავს, ერიდება მოცდენა სხვისი.
| ავტორი =
| კომენტარი =
| ორიგინალი =
| დამოწმება = „დაკარგული სამოთხე“ გვ. 238
}}
{{Q
*| ციტატა = „აბა შემხედე, მე ვიგემე ამ ხის ნაყოფი,<br />და მაინც ვცოცხლობ, სრულყოფილიც შევიქენ უფრო,<br />მხოლოდ იმიტომ, რომ ავმაღლდი, არ მოვერიდე<br />ავცილებოდი ბედისწერით დადებულ საზღვრებს.<br />[...]<br />რად აგიკრძალათ ეს ნაყოფი? მხოლოდ იმიტომ,<br />რომ გიყოლიოთ უვიცებად, მდაბიოებად<br />და მორჩილებდეთ, რიდით, თრთოლვით მას თაყვანს სცემდეთ?!“
| ავტორი =
| კომენტარი =
| ორიგინალი =
| დამოწმება = „დაკარგული სამოთხე“ გვ. 244
}}
 
 
მოძიებულია „https://ka.wikiquote.org/wiki/ჯონ_მილტონი“-დან