ჯონ მილტონი: განსხვავება გადახედვებს შორის

შიგთავსი ამოიშალა შიგთავსი დაემატა
No edit summary
No edit summary
ხაზი 29:
}}
 
 
{{Q
| ციტატა = ომი წავაგეთ? რაა მერე, ამითი მაინც<br />არ დაკარგულა ყველაფერი, რადგან კვლავ შეგვრჩა<br />უდრეკი ნება და წყურვილი შურისგებისა,<br />დაუშრეტელი სიძულვილი და მამაცობა;<br />არ ვართ ჩვეულნი დათმობასა და მორჩილებას!
| ავტორი =
| კომენტარი =
| ორიგინალი =
| დამოწმება = „დაკარგული სამოთხე“ გვ. 11
}}
{{Q
| ციტატა = მთელი ლაშქარი, უბადლო და ძლევამოსილი,<br />უხმოდ უჭვრეტდა შეუპოვარ, მრისხანე სარდალს.<br />ისიც ამაყი, ახოვანი, სწორუპოვარი<br />აღმართულიყო მებრძოლთ შორის მაღალ კოშკივით.<br />ჯერ ელვარება სულ მთლიანად არ ჩაქრობოდა,<br />კვლავ შერჩენოდა სახე მთავარანგელოზისა,<br />თუმც რამდენადმე მის დიდებას ჩრდილი ებურა;<br />მზეც ასეთია ამოსვლის დროს, სხივმოკვეცილი,<br />როს ჰორიზონტზე გამოჩნდება, ნისლმობურული,<br />ან როცა მთვარე ეფარება დაბნელების ჟამს:<br />ქვეყნის ნახევარს მაშინ მკრთალი შუქი ანათებს<br />და მომავალი განკითხვის დღე აძრწოლებთ მეფეთ.<br />სატანაც მაშინ იმ მზეს ჰგავდა, ჩრდილი ებურა,<br />მაგრამ ყველაზე მოელვარე ის იყო მაინც.<br />სახეზე კვლავაც აჩნდა მეხის ნაიარევი<br />და ზრუნვისაგან მის ღაწვებსაც მიხდოდა ფერი.<br />მაგრამ შუბლს ქვემოთ, მამაცობის გამომხატველი<br />და დაუცხრომელ შურისგების მკაცრი ნიშანი,<br />კვლავ მრისხანებით ელვარებდნენ მისი თვალები.<br />ამ მკაცრ მზერაში იგრძნობოდა ღრმა თანაგრძნობაც<br />და სინანულიც, როს ხედავდა თანამგმობართა,<br />ან, სჯობს ასე ვთქვათ, მიმდევრებსა, ოდესღაც ნეტართ,<br />აწ კი განწირულთ სამუდამო სატანჯველისთვის;<br />მის გამო სულთა მილიონებს წარსტაცეს ზეცა<br />და მარადიულ სასუფეველს ჩამოაშორეს.<br />დიდებამჭკნარნი, მაინც მისი ერთგული დარჩნენ!<br />ასევე დგანან ზეცის ცეცხლით დალახვრულები<br />მუხები ტყეში, ან ნაძვები მთის მწვერვალებზე:<br />ძირს გადამწვარა ყველაფერი, იმათ კი მაინც<br />არ დაუხრიათ დამეხილი კენწეროები.
| ავტორი =
| კომენტარი =
| ორიგინალი =
| დამოწმება = „დაკარგული სამოთხე“ გვ. 26-27
}}
{{Q
| ციტატა = მან შეძლო მხოლოდ, ცის მეუფებ, – რომლისაც ტახტი<br />გამაგრებულა ძველთაგანვე, – ძველი სახელით,<br />გამოცდილებით, ცბიერებით, ძალის დაფარვით,<br />ვეცდუნებინეთ ბრძოლისათვის, და დაგვცა კიდეც.<br />ახლა ხომ ვიცნობთ იმის ძალას და ჩვენს ძალასაც:<br />ნუ გამოვიწვევთ კვლავ საომრად, ნურც შევშინდებით,<br />თუ ის პირველი გამოგვიწვევს. სჯობს ვიმოქმედოთ,<br />ფარულად, ჩუმად. რასაც ბრძოლით ვერ მივაღწიეთ,<br />ის მოვიპოვოთ ცბიერებით, გაიძვერობით.<br />დე, ჩვენგან მიხვდეს: მხოლოდ ღონით ძლეული მტერი,<br />ძლეული არის სანახევროდ.<br />[...]<br />ჩემი ფიქრები თქვენთან ბჭობით უნდა მომწიფდეს.<br />მორჩა მშვიდობა! ვინ იფიქრებს დამორჩილებას?<br />ომი! აწ, ომი! ან აშკარა, ანდა ფარული!“<br /> თქვა ეს სატანამ. მისი სიტყვის დადასტურებად<br />უცებ იელვა მილიონმა მახვილმა ერთად<br />და ჯოჯოხეთის ჯურღმულები გააცისკროვნა;<br />სასტიკი რისხვით თვით უმაღლესს ემუქრებოდნენ,<br />ხმალს მედგრად სცემდნენ წკრიალა ფარს, და ეს ჟღარუნი,<br />როგორც საბრძოლო გამოწვევა, – ზეცას სწვდებოდა.
| ავტორი =
| კომენტარი =
| ორიგინალი =
| დამოწმება = „დაკარგული სამოთხე“ გვ. 11
}}
{{Q
| ციტატა = იმათთან ერთად სხვა სულების დასიც მოჯარდა,<br />და რა იხილეს წინამძღოლი ქედმოუხრელი,<br />რა დაინახეს ყველაფერი არ დაკარგულა, –<br />სასოწარკვეთით თავდახრილებს, ცრემლმორეულებს,<br />თვალში იმედის ნაპერწკალი აუელვარდათ.<br />სატანას სახე შეუფაკლდა სირცხვილისაგან,<br />მაგრამ ჩვეული სიამაყით წამოიმართა<br />და გულზვიადი, ქედმაღლური უხვსიტყვაობით<br />მან გულგატეხილთ ვაჟკაცური სული შთაბერა,<br />მოხერხებულად გაუფანტა შიშის ღრუბელი<br />მერე კი ბრძანა, ბუკისა და წინწილ–საყვირის<br />საბრძოლო ხმებში მძლე ალამი ზეაღემართათ.<br /> მყის გოლიათმა ქერუბიმმა აზაზიელმა<br />მედროშის საქმე, საამაყო, თავად იკისრა.<br />ძვირფასი თვლებით მოელვარე, მოოქროვილი<br />და სერაფიმთა გამარჯვების გამომხატველი<br />სამეფო დროშა გაშალა და მეტეორივით<br />სულ მაღლა, ქართა სამეფოში ააფრიალა.<br />აბჯართ ჟღარუნის მედიდურმა, მრისხანე ხმებმა,<br />შეერთებულმა ანგელოზთა მძლე ყიჟინასთან,<br />შეაზანზარა ჯოჯოხეთის ქვესკნელის თაღი<br />და შეაძრწუნა ქაოსის და ღამის სამეფო.
| ავტორი =
| კომენტარი =
| ორიგინალი =
| დამოწმება = „დაკარგული სამოთხე“ გვ. 24-25
}}
{{Q
| ციტატა = მალე ამ ხროვამ მთის კალთასაც გაუჭრა მკერდი,<br />ამოუჩიჩქნა, ოქროს ჩონჩხი ამოაცალა, –<br />ნუ გიკვირთ, ოქროს ჯოჯოხეთში რა უნდოდაო,<br />ყველაზე მეტად მას შეჰფერის ძვირფასი შხამი.
| ავტორი =
| კომენტარი =
| ორიგინალი =
| დამოწმება = „დაკარგული სამოთხე“ გვ. 29
}}
{{Q
| ციტატა = სადაც არ არის სიკეთე და ბედნიერება,<br />იქ არასოდეს არ იქნება ბრძოლა–ცილობაც.
| ავტორი =
| კომენტარი =
| ორიგინალი =
| დამოწმება = „დაკარგული სამოთხე“ გვ. 35
}}
{{Q
| ციტატა = ჯერ ყოველადძლიერს სიტყვა თვისი არ გაეწყვიტა,<br />რომ უთვალავმა ანგელოზთა დასებმა უცებ,<br />სიხარულის და ნეტარების გამოსახატად,<br />დასცეს ყიჟინა და „ოსანას“ საამო ჰანგმა<br />ზეცა აავსო საამური ტკბილხმოვანებით]]
* „ასეთი შევქმენ ყველა სული, ციურნი ძალნი –<br />დაცემულები და ბოროტზე გამარჯვებულნიც:<br />ვისაცა სურდა გამაგრება ის ზეცას დარჩა,<br />ვისაც დაცემა მოესურვა – დაეცა კიდეც.<br />თავისუფალი არჩევანი რომ არ ჰქონოდათ,<br />მაშინ ჭეშმარიტ ერთგულებას ვით მაჩვენებდნენ?<br />თუკი მონური იძულებით იმოქმედებდნენ,<br />არა სურვილით, მე შექებას ვით მივუზღვავდი?<br />ან მორჩილება ასეთი რა სიამეს მომგვრის,<br />როდესაც ნება და გონება ფუჭია, უქმი,<br />თავისუფლებას მოკლებული და განძარცული.<br />მაშინ ისინი მორჩილებენ საჭიროებას,<br />და მე რას ვაქნევ ასეთნაირ მორჩილებასა!<br />როგორც ჯერ იყო, სწორედ ისე შევქმენ ისინი;<br />ვერ გაჰკიცხავენ ამის გამო თავის შემოქმედს,<br />ვერც ბედისწერას ვერ დაგმობენ და ვერც შექმნის დღეს,<br />თითქოს მათს სურვილს განაგებდეს განგება, ბედი,<br />თითქოს წინასწარ განვჭვრიტე და ვბრძანე მე ასე:<br />ჩემი ბრძანებით კი არ აღსდგნენ – თავად აჯანყდნენ.<br />და თუმც წინასწარ ვგრძნობდი ამას, განა რითიმე<br />ხელი შევუწყვე მე მათ ამბოხს, თუნდ არ მცოდნოდა.<br />[...]<br />თვითვე განსაჯერს, არჩევანიც მათ გააკეთეს.<br />დასაბამითვე მივანიჭე თავისუფლება,<br />და ბოლომდისაც დარჩებიან თავისუფალნი,<br />თუკი თავად არ დაიდებენ მონობის ბორკილს.<br />[...]<br />პირველმგობარნი საკუთარმა ზრახვებმა დასცეს,<br />თვითვე აცთუნეს თვისი თავი, გახრწნეს და გარყვნეს.<br />ადამიანი დაეცემა მათი ცთუნებით,<br />მოტყუებული იმ პირველთა გაიძვერობით.<br />სწორედ ამიტომ მოწყალებას მიიღებს იგი,<br />ხოლო პირველნი მას ვეროდეს ეღირსებიან.
| ავტორი =
| კომენტარი =
| ორიგინალი =
| დამოწმება = „დაკარგული სამოთხე“ გვ. 71-72
}}
{{Q
| ციტატა = მისი სიკეთე ჩემში მხოლოდ ბოროტს იწვევდა,<br />აღარ მინდოდა მორჩილება და ამაღლებულს,<br />მსურდა, რომ კიდევ ამეწია ერთი ნაბიჯით,<br />და ჩემს მოკეთეს, ჩემს მბრძანებელს თავმოვქცეოდი.<br />ასე ერთ დაკვრით მოვიხსნიდი ვალდებულებებს,<br />ესდენ მძიმე ტვირთს მარადიულ მორჩილებისა.<br />მე დავივიწყე, რომ ერთგულად ის მექცეოდა,<br />რომ ერთგულისთვის ერთგულება უნდა მიმეზღო.<br />[...]<br />მე უბედური! სად წავიდე, როგორ გავექცე<br />უსაზღვრო რისხვას, უსასრულო უიმედობას?<br />რა წყალს მივეცე? სადაც წავალ, ჯოჯოხეთია,<br />მე თვითონა ვარ ჯოჯოხეთი, ჩემშივე არის<br />ესოდენ ღრმა, ასე ვრცელი შიში და ძრწოლა,<br />რომ ჯოჯოხეთი, სად მე ვსუნთქავ, ზენაარსა ჰგავს.<br />ნუთუ არ არის რაიმ შვება და შეღავათი,<br />ნუთუ არ ძალმიძს სინანულით გამოვისყიდო,<br />ნუთუ მუდარით ვერ მივიღებ მე მიტევებას?!<br />ვერა! მარტოდენ მორჩილება! ო, მორჩილება. –<br />მარტო ეს სიტყვა სირცხვილით მწვავს იმათ წინაშე,<br />ვინც ჩემთან ერთად ძირს დაეცნენ, ვინც მე მოვხიბლე<br />დაპირებებით, ქადილითა და – მორჩილება,<br />ო, სასირცხვილო მორჩილება შეგვრჩა გზად ხსნისა.<br />[...]<br />მე დიადი ვარ მარტოოდენ უბედურებით<br />და ჯოჯოხეთის თაყვანება ვერ დამამშვიდებს.<br />მაგრამ აი, ვთქვათ, მივაღწიე მონანიებით<br />და მიფერებით ჩემს ადრინდელ მდგომარეობას, –<br />განა მაშინვე არ აღიძვრის მაღალი ფიქრი,<br />შმაგი სურვილი ზედგომის და ბატონობისა?!<br />არ გამჟღავნდება ყალბი სახე, მიცემულ ფიცის,<br />არ მემწვავება ფიცი ფუჭი, ბოროტეული?!<br />არ შეიძლება თანხმობა და სიამტკბილობა,<br />სად სიძულვილის ფესვებია გამჯდარი ღრმადა.<br />[...]<br />ო, მაშ, მშვიდობით, იმედო და შიშო, მშვიდობით;<br />მონანიებავ, შენც მშვიდობით! დავკარგე კარგი, –<br />ამიერიდან ჩემი კარგი – ბოროტებაა,<br />ამით სამყაროს მე გავუყოფ ზეცის მფლობელსა.<br />ალბათ მერგება ნახევარზე მეტი სამეფოდ,<br />ახალ ქვეყანას მე ვიუფლებ, მე ვისაკუთრებ<br />ადამიანი ყოველივეს გაიგებს მალე.
| ავტორი =
| კომენტარი =
| ორიგინალი =
| დამოწმება = „დაკარგული სამოთხე“ გვ. 93-95
}}
{{Q
| ციტატა = გარდა ღმერთისა, ღირსეულად ვერვინ აფასებს<br />კარგს და დიდებულს, დასძრახავენ საუკეთესოს,<br />ანუ თავიანთ ბოროტ ზრახვას შეუფარდებენ!
| ავტორი =
| კომენტარი =
| ორიგინალი =
| დამოწმება = „დაკარგული სამოთხე“ გვ. 97
}}
{{Q
| ციტატა = როგორც შევიტყვე, ყველაფერი მათ არ ეკუთვნით,<br />საბედისწერო ხე ყოფილა ერთი – ცოდნის ხე<br />და აუკრძალავს უფალს მათთვის იმ ხის ნაყოფი.<br />ცოდნის აკრძალვა?! საოცრება, უგუნურება!<br />რად უნდა შურდეს ღმერთს იმათთვის ცოდნის მიცემა?<br />ცოდნისთვის იგი სიკვდილით სჯის? ცოდნა – ცოდვაა?!<br />მაშ უვიცები უნდა იყვნენ, რომ უერთგულონ?!<br />ნუთუ ეს არის ჭეშმარიტი ბედნიერება?<br />ერთგულებას და მორჩილებას ამითი ნერგავს?
| ავტორი =
| კომენტარი =
| ორიგინალი =
| დამოწმება = „დაკარგული სამოთხე“ გვ. 107
}}
{{Q
| ციტატა = და არ ეძინა სატანასაც, მისი სახელი<br />ახლა ეს არის – სხვა სახელი ერქვა ზეცაში,<br />მაგრამ არავინ იხსენიებს ძველი სახელით;<br />თუკი არ ჩავთვლით უპირველეს არქანგელოზად,<br />პირველთაგანი მაინც იყო პირველთა შორის,<br />ძლევამოსილი, უფლებებით ამაღლებული,<br />მაგრამ აღვსილი მწარე შურით ღვთის ძისა მიმართ,<br />რომელიც იმ დღეს განადიდა უფალმა მამამ<br />და მირონცხებულ მბრძანებელად გამოაცხადა.<br />ამის ატანა ვეღარ შესძლო ზვიადმა სულმა,<br />დამცირებულად იგრძნო თავი და შერცხვენილად,<br />აღაგზნო მწარე ბოროტებამ და სიძულვილმა,<br />და შუაღამით ჩამოწოლილ მყუდროებაში,<br />როს ყველას ძილი და განცხრომა მოჰფინა ღამემ,<br />მან გადაწყვიტა აყრილიყო მთელი მხედრობით<br />და ურჩად, ზიზღით, ქედმაღლურად გასცლოდა ღვთის ტახტს.
| ავტორი =
| კომენტარი =
| ორიგინალი =
| დამოწმება = „დაკარგული სამოთხე“ გვ. 145
}}
{{Q
| ციტატა = მუდამ მეგონა, ზეცის სულებს თავისუფლება<br />მიაჩნდათ ისე სანუკვარად, როგორც თვით ზეცა;<br />ახლა ვნახე, რომ, სიზარმაცით, უმრავლესობა<br />არჩევს მონობას და ლხინის დროს მშვიდად გალობას;<br />აი სწორედ ეს მგალობლები შენ აამხედრე.<br />უნდა შეებას აწ მონობას თავისუფლება,<br />დღესვე ვიხილავთ ვინ დასძლევს და ვინ გაიმარჯვებს!
| ავტორი =
| კომენტარი =
| ორიგინალი =
| დამოწმება = „დაკარგული სამოთხე“ გვ. 158
}}
{{Q
| ციტატა = ეს აზრი ერთხმად მოიწონეს: ყველას უკვირდა –<br />როგორ მოხდა, რომ თვითონვე არ მომაფიქრდაო,<br />ისე იოლი მოეჩვენათ უკვე ნაპოვნი,<br />თუმცა კი ადრე მიიჩნევდნენ შეუძლებელად.
| ავტორი =
| კომენტარი =
| ორიგინალი =
| დამოწმება = „დაკარგული სამოთხე“ გვ. 168
}}
{{Q
| ციტატა = ამას თუ მისწვდი, დროს დაყოფა თუ შეგიძლია,<br />რაღას დაეძებ – ზეცა ბრუნავს თუ დედამიწა.<br />სხვა ყველაფერი ჩვენმა დიდმა ხუროთმოძღვარმა<br />ძალიან ბრძნულად დაუფარა კაცს და ანგელოზს,<br />არ გაუმხილა საიდუმლო, რადგანაც იმათ,<br />ვისაც ღვთის საქმით აღტაცება მართებს მარტოდენ,<br />არ შებედონ და არ დაიწყონ ამ ღვაწლის განსჯა.
| ავტორი =
| კომენტარი =
| ორიგინალი =
| დამოწმება = „დაკარგული სამოთხე“ გვ. 203
}}
{{Q
| ციტატა = სულერთი არის – ასე იყოს, გინდა სხვაგვარად:<br />მზე დაადგება ცეცხლოვან გზას აღმოსავლიდან,<br />თუ დედამიწა წყნარად გასწევს დასავლეთიდან<br />და მგზავრობის დროს, თავის ღერძის ირგვლივ მბრუნავი,<br />შენაც წაგიყვანს, შეუმჩნევლად, ჰაერთან ერთად;<br />დაფარულ საქმის გამოცნობით თავს ნუღარ იმტვრევ,<br />მიანდე უფალს, ზენაარსა, შენ ყველაფერი,<br />იმისი შიში გქონდეს მხოლოდ, მას მსახურებდე;<br />საცა ინებებს, იქ მიუჩენს ყველას სამყოფელს,<br />მან რაც მოგმადლა, იხარებდე იმითი მარად –<br />სამოთხითა და მშვენიერი ტურფა ევათი;<br />ცაში რა ხდება – ვერ მიწვდები, ცა მაღალია.
| ავტორი =
| კომენტარი =
| ორიგინალი =
| დამოწმება = „დაკარგული სამოთხე“ გვ. 206
}}
{{Q
| ციტატა = ამას კი ვხედავ, რომ ბუნებას გადამეტებულ<br />გულმოდგინებით შეუმკია ის გარეგნულად,<br />ხოლო შინაგან სრულყოფაზე ნაკლებ უზრუნავს.<br />მე კარგად მესმის, რომ გონებით, შინაგან ნიჭით<br />ბუნებამ შექმნა იგი ჩემზე უფრო მდაბალი,<br />ხოლო მშვენებით, გარეგანით – დგას ჩემზე მაღლა.
| ავტორი =
| კომენტარი =
| ორიგინალი =
| დამოწმება = „დაკარგული სამოთხე“ გვ. 217
}}
{{Q
| ციტატა = რაც უფრო მეტად დაანახვებ გონების ძალას,<br />მით უფრო მეტად ის მიგიჩნევს თვისად წინამძღვრად,<br />და გარეგნობას დაუმონებს გონებას შენსას.<br />იგი მშვენებით შემკულია შენს გასახარად<br />და აღჭურვილი ჭეშმარიტი პატიოსნებით, –<br />ძალგიძს გიყვარდეს, პატივს სცემდე მეუღლეს შენსას,<br />რომელიც შენი სიბრძნის კლებას მყისვე მიხვდება,<br />მაგრამ თუკი შენ ამ ხორციელს ურთიერთკავშირს,<br />რასაც მოჰყვება გამრავლება კაცთა მოდგმისა,<br />ყველაზე უფრო სიამედ და სიტკბოებად სთვლი,<br />ესეც გახსოვდეს, რომ მხეცებსაც, სხვა პირუტყვებსაც<br />იგივ უნარი ყველასა აქვს მინიჭებული.<br />არც იქნებოდა ეს საერთო და საზიარო,<br />მასში რომ იყოს რამე წმინდა, ამაღლებული,<br />ღირსი იმისა – კაცის სული დაიმორჩილოს.<br />რასაც კი ნახავ ცოლში მაღალს, ადამიანურს,<br />ან მიმზიდველსა და გონივრულს – ის შეიყვარე!<br />შენ სიყვარულში ჰპოვე შვება – არა ვნებაში,<br />რადგან ჭეშმარიტს სიყვარულსა ვნება არ ახლავს;<br />ფიქრებს სწმენდს ხოლმე სიყვარული, გულს აფართოვებს<br />საღ გონებაში არის იგი დაფუძნებული,<br />და თუკი ვნების წუმპეში არ ჩაიფლობი,<br />მაშინ შეიძლებ, როგორც კიბეს, აჰყვე მას მაღლა<br />და ეზიარო უნეტარეს ციურ სიყვარულს.
| ავტორი =
| კომენტარი =
| ორიგინალი =
| დამოწმება = „დაკარგული სამოთხე“ გვ. 218
}}
{{Q
| ციტატა = ღიმილი მუდამ გონებიდან მომდინარეობს,<br />უცხოა იგი მხეცთათვის და სიყვარულს კვებავს,<br />სიყვარული კი მთავარია კაცთ სიცოცხლეში.
| ავტორი =
| კომენტარი =
| ორიგინალი =
| დამოწმება = „დაკარგული სამოთხე“ გვ. 229
}}
{{Q
| ციტატა = ეს სანეტარო ყოფა ჩვენი დაცული არის<br />და გარეგანი ვერ–რა ძალა ვერ შეგვაშფოთებს.<br />საშიშროება და ხიფათი ჩვენშივე ბუდობს,<br />მას სადგური აქვს ჩვენს საკუთარ ძლიერებაში,<br />და ჩვენვე თუ არ მოვისურვეთ – ვერას გვავნებენ.
| ავტორი =
| კომენტარი =
| ორიგინალი =
| დამოწმება = „დაკარგული სამოთხე“ გვ. 232
}}
{{Q
| ციტატა = გველი პირველად დაიკლაკნა, გვერდზე გაცურდა,<br />იმ კაცის მსგავსად, რომელსაც სურს სადმე შევიდეს,<br />მაგრამ ვერ ბედავს, ერიდება მოცდენა სხვისი.
| ავტორი =
| კომენტარი =
| ორიგინალი =
| დამოწმება = „დაკარგული სამოთხე“ გვ. 238
}}
{{Q
| ციტატა = აბა შემხედე, მე ვიგემე ამ ხის ნაყოფი,<br />და მაინც ვცოცხლობ, სრულყოფილიც შევიქენ უფრო,<br />მხოლოდ იმიტომ, რომ ავმაღლდი, არ მოვერიდე<br />ავცილებოდი ბედისწერით დადებულ საზღვრებს.<br />[...]<br />რად აგიკრძალათ ეს ნაყოფი? მხოლოდ იმიტომ,<br />რომ გიყოლიოთ უვიცებად, მდაბიოებად<br />და მორჩილებდეთ, რიდით, თრთოლვით მას თაყვანს სცემდეთ?!
| ავტორი =
| კომენტარი =
| ორიგინალი =
| დამოწმება = „დაკარგული სამოთხე“ გვ. 244
}}
{{Q
| ციტატა = თვით ღმერთიც, ვინაც აგვიკრძალა შენი ნაყოფი,<br />ჩვენთან არ მალავს ქებას შენსას, მუდამ გიწოდებს<br />ხეს ცნობადისას, ბოროტისა და კეთილისა.<br />გვიკრძალავს, მაგრამ ამ აკრძალვით უფრო მაღლდები,<br />რადგან შენ ძალგიძს შეგვასწავლო კეთილის ფასი,<br />რომელსაც ჩვენ ვართ მოკლებული დასაბამითვე:<br />არ შეიძლება შეუცნობლად კეთილი გქონდეს;<br />კიდეც რომ გქონდეს ეს სიკეთე და არ იცოდე,<br />რომ შენ გაქვს იგი, სულერთია, თუნდ არ გქონოდეს!
| ავტორი =
| კომენტარი =
| ორიგინალი =
| დამოწმება = „დაკარგული სამოთხე“ გვ. 246
}}
{{Q
| ციტატა = მზად ვარ სასჯელიც შენთან ერთად გავინაწილო:<br />თუ სიკვდილია შენი ხვედრი, იგივ სიკვდილი<br />სიცოცხლესავით სანატრელი გახდება ჩემთვის.
| ავტორი =
| კომენტარი =
| ორიგინალი =
| დამოწმება = „დაკარგული სამოთხე“ გვ. 253
}}
{{Q
| ციტატა = ასეთი ბედი ელის ყველას, ვინც მეტისმეტად<br />ქალს მიენდობა და მიუშვებს თავის ნებაზე:<br />თუ დაიჟინა, ვეღარაფრით დააშლევინებ.<br />ვთქვათ, მიუშვი და შეეყარა რაიმე სნებას,<br />შენვე გაგკიცხავს – რად დამითმე, რად გამიშვიო...
| ავტორი =
| კომენტარი =
| ორიგინალი =
| დამოწმება = „დაკარგული სამოთხე“ გვ. 260
}}
{{Q
| ციტატა = სახებამ ღვთისამ ეს უბრძანა პასუხად ადამს:<br />„ნუთუ ეს ქალი დაისახე დიდებულ ღმერთად?<br />ღმერთს აღარ უსმენ – ქალს უსიტყვოდ ემორჩილები!<br />ხომ არ გეგონა, შენს წინამძღვრად შექმნილი იგი?<br />იქნებ მოთავედ, ან შენს ტოლად წარმოიდგინე!<br />მაშ როგორ დასთმე ღირსება და ძალაუფლება,<br />ვაჟკაცის ნება ქალს რარიგად დაუმორჩილე?<br />იგი მე შენგან და შენთვისვე შევქმენი მხოლოდ,<br />და, რა თქმა უნდა, მასზე მაღლა შენ უნდა იდგე,<br />შენა ხარ უფრო ღირსეული და სრულყოფილი.<br />მართალი არის, ის შევამკე სრული მშვენებით,<br />რათა აღეძრა შენი ტრფობა და სიყვარული,<br />არა მონური მორჩილება! იმას მივმადლე<br />ისეთი ნიჭი, რაც წინამძღოლს მოითხოვს მუდამ,<br />მბრძანებლობა და უფროსობა მას არ შეჰფერის,<br />ეს შენ შეგფერის, შენი იყო ხელისუფლება,<br />რომ საკუთარი თავის ფასი არ დაგვიწყნოდა.
| ავტორი =
| კომენტარი =
| ორიგინალი =
| დამოწმება = „დაკარგული სამოთხე“ გვ. 267
}}
{{Q
| ციტატა = „ჩემს შემცვლელებად გგზავნით თქვენ ორს დედამიწაზე,<br />გაძლევთ უფლებას განუსაზღვრელს, განიჭებთ ძალას<br />შეუდარებელს, დაუძლეველს – ჩემივე ძალას.<br />თქვენს შეერთებულ ძალაზეა დამყარებული<br />ჩემი მეფობა ახალშექმნილ დედამიწაზე,<br />რომელიც ცოდვის მეოხებით სიკვდილს ვუბოძე.“
| ავტორი =
| კომენტარი =
| ორიგინალი =
| დამოწმება = „დაკარგული სამოთხე“ გვ. 275
}}
{{Q
| ციტატა = დამარცხებულნიც და ომის დროს მონებადქმნილნიც,<br />რა დაჰკარგავენ ამ ბრძოლაში თავისუფლებას,<br />სათნოებასა და ღვთის შიშსაც მოიშორებენ,<br />და რაკი ომში ვერ ეღირსნენ უფლისგან შველას,<br />უწმაწურ ლანძღვას მოჰყვებიან, გაუცივდებათ<br />მოჩვენებითი სათნოების ცრუ მგზნებარება,<br />იმაზე ფიქრსღა დაიწყებენ, რაც შეიძლება,<br />რამდენადაც კი დამპყრობელნი მისცემენ ნებას,<br />ცხოვრების დღენი უზრუნველად მათ გაატარონ;<br />მიწაც ჯერ კიდევ სუყველაფერს უხვად წარმოქმნის,<br />რომ გამოსცადოს თავდაჭერა ადამიანთა.
| ავტორი =
| კომენტარი =
| ორიგინალი =
| დამოწმება = „დაკარგული სამოთხე“ გვ. 328-329
}}
{{Q
| ციტატა = ამიერიდან, მიწისკენ რომ გაგზავნის ღრუბლებს,<br />იმავ ღრუბლებში ცისარტყელას ჩასვამს მაშინვე,<br />ნიშნად იმისა, რომ გვახსოვდეს აღთქმა დიადი.<br />დღეს ღამე მოსდევს; მკა მოჰყვება უმალვე თესვას;<br />მცხუნვარე ზაფხულს სუსხიანი ზამთარი შეცვლის...<br />და ასე მუდამ, თავის რიგით ივლის ყოველი,<br />ვიდრემდე ცეცხლი მთლად გასწმენდდეს ქვეყნიერებას.<br />კვლავ შეიქმნება ახალი ცა და დედამიწა,<br />სადაც სიმართლე საბოლოოდ დაისადგურებს.
| ავტორი =
| კომენტარი =
| ორიგინალი =
| დამოწმება = „დაკარგული სამოთხე“ გვ. 332
}}
{{Q
| ციტატა = [...]<br />ახლა ეს კაცი (თუმც ვინ იცის, იქნებ ღმერთია,<br />მიუხედავად იმისა, რომ ის ქალმა შობა),<br />ეს კაცი ადამს სუყველაფრით აღემატება,<br />ზეცისაგან აქვს ყველა ნიჭი მომადლებული,<br />აღჭურვილია სათნოებით და ემზადება<br />დიდთა და მაღალ საქმეთათვის, სწორედ ამიტომ<br />არ შეიძლება დამშვიდება, გულის დადება<br />და გარდუვალი გამარჯვების იმედის ქონა.<br />სწორედ ეს მინდა გაგიცხადოთ და გაგაფრთხილოთ –<br />თქვენგან მოვითხოვ დახმარებას საქმით ან რჩევით,<br />რადგან მე, ვისაც თითქოს ტოლი არ მყავდა არსად,<br />ახლა, ვინ იცის, დამარცხება მელოდეს იქნებ.
| ავტორი =
| კომენტარი =
| ორიგინალი =
| დამოწმება = „დაბრუნებული სამოთხე“ გვ. 378
}}
{{Q
| ციტატა = წამოდგა უცებ ბელიარი, ბოროტი სული,<br />დაცემულთაგან საზიზღარი ყველაზე მეტად,<br />ასმოდიაზე ავხორცი და გარყვნილი, ბილწი:<br /> „მას თვალწინ ქალი დაუყენე, პირმშვენიერი,<br />უტურფესი და უნაზესი კაცთ ნაშიერი.<br />ასეთ ტურფა ქალს, საცა წახვალ, ყველგან შეხვდები;<br />ისინი გულებს სიყვარულით აჯადოებენ<br />და ჯადოსნური მეტყველებით, კეკლუცი ქცევით,<br />რაგინდ მრისხანე კაცი იყოს, გასტეხენ ხოლმე.<br />მათ შეუძლიათ მჭმუნვარ სახეს ღიმი მოჰფინონ,<br />გულს, მიუკარებს, სიტკბოება განაცდევინონ,<br />გადააქციონ რკინასავით ვაჟკაცი მონად;<br />მოხიბლონ უცებ აღიტაცონ და მიიზიდონ,<br />ვით მტკიცე რკინას მიიტაცებს თვისკენ მაგნიტი.<br />განა უბრძნესი სოლომონიც, განთქმული მეფე,<br />ქალის მშვენებამ და სიტურფემ არ დააბრმავა?!
| ავტორი =
| კომენტარი =
| ორიგინალი =
| დამოწმება = „დაბრუნებული სამოთხე“ გვ. 379
}}
{{Q
| ციტატა = ბელიარ, თვითონ ძველთაგანვე ავხორცი იყავ,<br />ქალის გულისთვის გიჟდებოდი, ცნობას ჰკარგავდი<br />და ამიტომაც ფიქრობ ახლა, რომ სხვაც ვერავინ<br />მის სილამაზეს ვერ გაუძლებს, ვერ აღუდგება!<br />თუნდაც სოლომონს რომ ახსენებ, ის ბრძენი მეფე<br />ფუფუნებასა და პატივში ცხოვრობდა მუდამ<br />და ამიტომაც გახდა ადვილსაცთუნებელი.<br />მაგრამ ამჟამად ვისიც გვინდა ჩვენ გაცურება,<br />სოლომონზედაც ბრძენი არის და თუნდაც ნახო<br />ქალი ისეთი, სილამაზით ღვთაებას ჰგავდეს,<br />თუნდაც ღირსაჰყოს იგი ქალი, თვალი შეავლოს, –<br />მყის გაუქრება, მოშორდება ვნება დედაკაცს,<br />რადგანაც ეშხი იმორჩილებს მხოლოდღა სუსტებს,<br />უბადრუკებსა და მერყევებს, – ძლიერებისთვის<br />ის სათამაშო ტიკინადღა თუ გამოდგება.<br />მის საცთუნებლად ამ ოინით ვერას გავხდებით...<br />უფრო მაღალი, ღირსეული რამ უნდა ვცადოთ,<br />ისეთი რამე, მტკივნეულად რაც შეეხება<br />იმის ღირსებას, პატივსა და დიდებას, სახელს...<br />ძალიან ბევრი გამოცდილი, მარჯვე ვაჟკაცი<br />ამ პიტალო კლდეს სასიკვდილოდ შეხეთქებია.
| ავტორი =
| კომენტარი =
| ორიგინალი =
| დამოწმება = „დაბრუნებული სამოთხე“ გვ. 379-380
}}
{{Q
| ციტატა = თავს ნუ იწუხებ, ვერაფრით ვერ დამიყოლიებ,<br />მბრძანებლობისთვის არ დავიწყებ სიმდიდრის ძებნას<br />და არ ვეცდები მბრძანებლობას განდიდებისთვის.<br />ან კი რა არის ეს დიდება, რის მაქნისია?<br />იფეთქებს, როგორც ნაპერწკალი, და მყის ჩაქრება!<br />ან ტაში რაა, რაა ხალხის ხოტბა მაღალი?<br />თვით ხალხი რაა? შერეული ჯოგია მხოლოდ,<br />რომელიც ზოგჯერ ისეთ რამეს აიყვანს ცამდე,<br />რაიც, უბრალოდ, მოწონების ღირსიც არ არის:<br />აქებს და ხშირად არც კი იცის, ვის უძღვნის ქებას,<br />უხარია და არც კი იცის, რა აღფრთოვანებს;<br />ერთი იტყვის, და იმეორებს სხვა გამწარებით<br />აბა რად უნდა გამეხარდეს მათგან შექება,<br />რად მინდა გავხდე საჭორაო, სალაპარაკო,<br />მათგან გაკიცხვა უფრო მეტად სასიამოა;<br />სწორედ ის არის ბედნიერი, ვინც ეს შეიგნო.“
| ავტორი =
| კომენტარი =
| ორიგინალი =
| დამოწმება = „დაბრუნებული სამოთხე“ გვ. 389-390
}}
{{Q
| ციტატა = „დიდება შენდა, ძეო ღვთისა, გამარჯვებულო,<br />რომელმაც მწარედ დაამარცხე საზარი მტერი;<br />დადგა დრო, როცა საჭიროა შეუდგე საქმეს,<br />უნდა დაიხსნა წამებისგან ადამიანი.“
| ავტორი =
| კომენტარი =
| ორიგინალი =
| დამოწმება = „დაბრუნებული სამოთხე“ გვ. 411-412
}}
 
 
მოძიებულია „https://ka.wikiquote.org/wiki/ჯონ_მილტონი“-დან